ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ (ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΙ ΦΟΒΟΙ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ)

Είδα την ταινία «Προσωπικοί Φόβοι σε Δημόσιους Χώρους» σε σκηνοθεσία Alain Resnais με τους Pierre Arditi, Sabine Azema, Andre Dussollier, Lambert Wilson, Laura Morante, Isabelle Care στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Έξι μοναχικά πρόσωπα, έξι ιστορίες με φόντο τη χιονισμένη πόλη του Φωτός. Ο μεσήλικας Τιερί διεκπεραιώνει καθημερινά την επαγγελματική ρουτίνα του μεσίτη ακινήτων με ευλαβική προσήλωση. Η Νικόλ και ο Νταν ένα τυπικό ζευγάρι χωρίς ίχνος ψυχικής επαφής μεταξύ τους, αναζητούν διαμέρισμα για να στεγάσουν την ανύπαρκτη σχέση τους. Ο Νταν προσπαθεί να ξεχάσει τα επαγγελματικά και προσωπικά του αδιέξοδα υπό τη συνοδεία του αλκοόλ στο μπαρ που εργάζεται ο Λιονέλ. Η Γκαέλ, κόρη του Τιερί, προσπαθεί να ξεφύγει από τη μοναξιά της αναζητώντας εραστή μέσω διαδικτύου. Η Σαρλότ, συνεργάτης του Τιερί στο μεσιτικό γραφείο, προσπαθεί να δώσει διέξοδο στην υπαρξιακή της αγωνία μέσα από τη χριστιανική πράξη της προσφοράς προς τον πλησίον προσφέροντας εθελοντική εργασία στα σπίτια άρρωστων υπερηλίκων τις βραδινές ώρες. Ο πατέρας του Λιονέλ είναι η τελευταία και πιο δύστροπη περίπτωση. Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις αρχίζουν να μπερδεύονται όταν ο Τιερί αρχίζει να βλέπει ερωτικά τη Σαρλότ και η Νικόλ ζητάει από τον Νταν να χωρίσουν.
Το σενάριο βασισμένο στο ομότιτλο θεατρικό έργο του Alan Ayckbourn, το οποίο έχει προσαρμόσει κινηματογραφικά ο Jean Michel Ribes συνιστά ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα των ψυχικών αδιεξόδων του σύγχρονου αστού. Ποιός είναι ο Αριάδνιος μίτος που συνδέει αυτές τις ετερόκλητες ατομικές υπάρξεις; Η απάντηση είναι ο φόβος. Ο φόβος να δημοσιοποιήσουν τα αισθήματα και τις αδυναμίες τους, ο φόβος να παραδεχτούν το έλλειμα συναισθηματικής οικείωσης που τους βασανίζει, ο φόβος να γεφυρώσουν την απόσταση που τους χωρίζει από τον Άλλον αναγνωρίζοντας παραλείψεις και σφάλματα, ο φόβος να ερωτευτούν και τελικά να εκτεθούν. Έτσι δημιουργείται ένα ενδοψυχικό ρήγμα το οποίο βαθαίνει όσο η εργαλειακή ορθολογικοποίηση του βίου αγνοεί το χώρο του συναισθήματος και της βούλησης. Αυτό το εσωτερικό ρήγμα που συνοδεύεται από αδέξιες συναισθηματικές εκφορτίσεις μεταφέρεται στη συνέχεια στις διαπροσωπικές σχέσεις, οι οποίες καθώς στερούνται βάθους, δηλαδή αλληλοαναγνώρισης, μετεωρίζονται μεταξύ απάθειας και αγνωσίας.
Ο κινηματογράφος είναι η κατεξοχήν τέχνη του ρυθμού, δηλαδή η τέχνη της διαχείρισης του χρόνου. Ο σκηνοθέτης, χωρίς να παραγνωρίζει τις θεατρικές καταβολές του έργου, αναλαμβάνει να εξερευνήσει το χάσμα μεταξύ έλλογης και άλογης πραγματικότητας με την ίδια ένταση και μαεστρία όπως πριν από σαρανταπέντε χρόνια όταν εξερευνούσε το χάσμα μεταξύ υποκειμενικού και αντικειμενικού χρόνου στο «Πέρσι στο Μάριενμπαντ». Ο κινηματογραφικός φακός διατηρεί ένα καθηλωτικό τέμπο καθώς παρακολουθεί την εξέλιξη της καθεμιάς ιστορίας χωρίς να καταφεύγει σε φθηνούς εντυπωσιασμούς ενώ η αφηγηματική τους ενοποίηση πραγματοποιείται με γρήγορα cuts, στα οποία παρεμβάλεται η εικόνα του χιονιού που πέφτει, καθρεφτίζοντας ιδανικά τόσο την εσωτερική παγωνιά των πρωταγωνιστών όσο και τις απονεκρωμένες σχέσεις τους. Η εξαιρετική φωτογραφία με τις καλοδουλεμένες χρωματικές μεταβάσεις, που υποδηλώνουν τη συναισθηματική μεταμόρφωση των πρωταγωνιστών και η μελαγχολική μουσική υπόκρουση είναι οι πινελιές που ολοκληρώνουν ένα σπουδαίο αισθητικό αποτέλεσμα. Κάτι που ήταν μάλλον αναμενόμενο από τον πιο σημαντικό, σε βάθος χρόνου, σκηνοθέτη της Nouvelle Vague. Όλοι οι πρωταγωνιστές στέκονται στο ύψος των ρόλων τους, αποδίδοντάς τους με απολαυστικό τρόπο.
Η ταινία απέσπασε αργυρό Λέοντα σκηνοθεσίας στο περσινό φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας.