ΑΝ ΤΟ ΠΑΣΧΑ...

Αν το Πάσχα δε γιορτάζαμε τη νίκη ενάντια στο θάνατο σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Απόστολος των εθνών Παύλος, σοφά ποιών όπως φαίνεται από την ανάπτυξη και κοινωνική επιρροή που άσκησε ο Χριστιανισμός ανά τους αιώνες, στην επιστολή του προς Κορινθίους «Αν δε ο Χριστός κηρύττεται ότι αναστήθηκε εκ νεκρών πώς λέγουν ορισμένοι μεταξύ σας ότι δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών; Και αν δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών, ούτε ο Χριστός αναστήθηκε. Και αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε είναι μάταιο το κήρυγμά μας, μάταιη δε και η πίστη σας…». Αν το Πάσχα ήταν η γιορτή της αγαπητικής συνεύρεσης τότε ίσως…
Οι εκκλησίες μας δεν θα ήταν χώροι επιβολής μυστικών, φυλαγμένων από τους πολλούς, πετρωμένων δογματικών επιταγών αλλά ζωντανές ανθρώπινες σχέσεις. Οι άνθρωποι δε θα περιαυτολογούσαμε συνεχώς τοκίζοντας στο επέκεινα, το κεφάλαιο της επίγειας ευημερίας μας. Δεν θα καταδικάζαμε τους φτωχούς, κυρίως αγρότες, του Τρίτου κόσμου σε αιώνια ανέχεια εξαιτίας της συνεχιζόμενης πολιτικής των επιδοτήσεων σε αγροτικά προϊόντα του Πρώτου Κόσμου. Θα υμνολογούσαμε μαζί με τα Μ.Μ.Ε. πρωτοβουλίες όπως αυτή του Muhammad Yunus ιδρυτή της Τράπεζας που δανειοδοτεί τους φτωχούς και όχι τα θαμπά, ετερόφωτα αστεράκια της showbiz. Δεν θα χρειαζόμασταν τα κλειστά σύνορα που οριοθετούν τον κόσμο της ευημερίας απέναντι «στης γης τους κολασμένους». Θα εργαζόμασταν ευσυνείδητα, παράλληλα με την προσωπική μας ευημερία, για την ύπαρξη ενός υγιούς κράτους Πρόνοιας, εξασφαλίζοντας συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης για τους λιγότερο ευνοημένους ή ικανούς αν θέλετε συμπολίτες μας. Δεν θα χρειαζόταν να καταφεύγουμε επομένως στην απαράδεκτη πράξη της φιλανθρωπίας, που νομιμοποιεί ηθικά αυτόν που δίνει στη σχέση του με αυτόν που λαμβάνει υποσκάπτοντας την προσπάθεια προσωπικής αυτονόμησης. Θα ενδιαφερόμασταν ουσιαστικά για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, αυτής της αιώνιας μητέρας που μας φιλοξενεί στην αγκαλιά της. Θα οικοδομούσαμε πραγματικές σχέσεις χωρίς να επιδεικνύουμε συνεχώς την αυτάρεσκη μικρότητά μας. Κι αν όλα τα παραπάνω μας φαίνονταν ιδιαίτερα περίπλοκα θα φροντίζαμε να ξεκινάμε τη μέρα μας με ένα χαμόγελο και μια ζεστή καλημέρα.
Όλα αυτά τα ΘΑ…αν γονιμοποιούσαμε το σπόρο της επίγειας περιπέτειας του Ιησού και αντιλαμβανόμασταν την αγάπη σαν ένα μέσο διάνοιξης του Εγώ στο Εσύ χωρίς να το αναιρούμε. ΑΝ….αντιλαμβανόμασταν την ανθρώπινη περιπέτεια, όχι σαν ατομική πράξη κυριαρχικής επιβολής αλλά σαν συλλογική συμπόρευση, στην οποία ολοκληρώνεται η προσωπική μας ταυτότητα. ΚΑΛΗ ΑΝΑΤΑΣΗ!!