ΕΝΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΚΟΜΑ...

Ένα κεφάλαιο ακόμα κλείνει καθώς το βιβλίο της ζωής μεγαλώνει. Να βάλω τελεία; Κοιτάζω πίσω. Μια έντονη αποφορά θανάτου με κατακλύζει. Τι είναι ο θάνατος; Ανυπαρξία στιγμών ή ο ψυχικός μηδενισμός τους; Θέλω να φύγω μπροστά. Το μυαλό μπερδεμένο, η ψυχή αναστατωμένη, το βήμα μουδιασμένο. Η δύναμη της συνήθειας. Αυτός ο μικρός, καθημερινός, ζωτικός χώρος της ασφάλειας που γίνεται συρματόφρακτος και με πνίγει. Πονάω. Κουράστηκα να παραβιάζω ανοιχτές πόρτες. Δειλιάζω. Πρέπει να προχωρήσω. Τι σημαίνει το πρέπει αυτές τις ακυρωμένες ώρες; Που είναι τώρα ο Νίτσε και η θέληση για δύναμη; Πολιτισμικός εκφυλισμός, ή απλά ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο; Η βάρκα γέρνει. Υπάρχει κάτι για να κρατήσει την πλώρη στην επιφάνεια; Ναι, θέλω να φωνάξω. Οι λέξεις μετεωρίζονται, βουβές κι αυτές. Το μέλλον είναι κάπου εκεί έξω και με περιμένει. Μου υπόσχεται το ταξίδι στο άγνωστο. Ή μήπως είναι πια γνωστό; Βεβαιότητα ή υπόσχεση; Μια χαραμάδα αρκεί για να φωτίσει το σκοτάδι;