Μιλώντας αυτές τις ημέρες για τα όρια της ελευθερίας έκφρασης του καλλιτέχνη καθώς και για το βαθύτερο νόημα της Τέχνης σκέφτηκα, αντί για άρθρο, να «ανεβάσω» το «Concierto de Aranjuez» μια από τις πιο φημισμένες συνθέσεις για κιθάρα που εμπνεύστηκε ο Joaquin Rodrigo (1901-1999) το 1939 στο Παρίσι. Εκεί, το ανεπιτήδευτο ύφος της συναισθηματικής καθαρότητας αναγνωρίζει τα όριά του καθώς συναντά την απαισιοδοξία μιας πνευματικής και κοινωνικής ατμόσφαιρας που βαραίνει καθώς την κυκλώνουν τα σύννεφα του πολέμου.
Ναι, αυτό είναι ΤΈΧΝΗ....
19 σχόλια:
Καλησπέρα.
Εξαιρετικό.
Είχα να το ακούσω καιρό.
Αλλά κάθε φορά gives me the chills.
Καλώς ήρθες Μάρω...Έσπασες το ρόδι...)))
Το ρόδι ε;
Τώρα αυτό είναι για καλό ή για κακό;
Τι το θες pico μας,το «Concierto de Aranjuez»,όπου οι νότες κάνουν Έρωτα,παθιασμένες απο το μακρινό Μαυριτάνικο αίμα τους και την κομψευόμενη επιμιξία τους με την ευρωπαική μελαγχολία των βιολιών?
Οι νεοελληναράδες δε συγκινούνται αν δεν τους τραγουδήσουν την καψούρα τους οι άρες-μάρες λύτρες και τα ταλέντα των ζετεμιών...
Την καλησπέρα μας,την καληνύχτα μας και την εκτίμησή μας.
:-)
Μάρω εγώ για καλό το είπα πάντως...
7 Demons...είπαμε έκαστος στο είδος του!!
Ευχαριστώ για την εκτίμηση και ανταποδίδω.
ΥΓ. Το τελευταίο σου άρθρο "Για τα σημεία των καιρών" είναι εξαιρετικά εύστοχο και επίκαιρο...
Pico μας,
Μας κάνετε και κοκκινίζουμε...
θεωρώ ότι πρέπει να εκθειάζουμε και να προβάλουμε τις ενδιαφέρουσες απόψεις..
Τόσο όμορφο...να έρχεται μια στιγμή που ξανανοίγει ένα κλειστό "κουτάκι" της μνήμης και πλημμυρίζει την ημέρα με αγαπημένους ήχους...
Προσωπικά, σε ευχαριστώ.... για το υπεροχο άκουσμα...Θα το πάρω μαζί μου σήμερα...
7 δαιμόνια συμφωνώ και επαυξάνω...
livana,
;-))
Pico,
Τι έγινε?
Κάνα ποστ καινούργιο δεν θα ανεβάσεις?
:-)
Σου άρεσε Livana?
7 μόλις επέστρεψα από ένα μακρύ Σαββατοκύριακο...
Κάτι έχω στο μυαλό μου...
Αδημονούμε...
;-))
Ναι pico!!! υπήρχε στην παρακαταθήκη της μνήμης μου...άτιτλο...και πολύ αγαπημένο! Μου χάρισε το χαμόγελο μέσα σε μια ημέρα μουντή.
Και τελικά...δεν χρειαζόμαστε πολλά για να χαμογελάμε...
Είναι η έντονη αίσθηση της μελαγχολίας που αναδίδει. Μιας μελαγχολίας όμως τόσο διαφορετικής από την συνηθισμένη μελαγχολία απώλειας που μας συντροφεύει. Θα την χαρακτήριζα μελαγχολία πληρότητας.
Το τραγούδι αυτό το φαντάζομαι σαν το "κύκνειο άσμα" μιας ζωής "πλούσιας" σε πλοκή με τη γλυκόπικρη αίσθηση του ανεκπλήρωτου να τη συνοδεύει για το τέλος. Γι' αυτό το αγαπώ...
Θέλουμε νέο post,λέμε!
;-))
Νέο post, νέο post, γιατί για την μουσική δεν μιλάμε, ή μιλάμε μόνο με μουσική... έχει αυτή την άλλη γλώσσα που ζηλεύουμε οι γράφοντες...
Καλό βραδάκι σε όλους!
7 αν υποψιαστώ ότι με πειράζεις...)))
Βασιλική έχω μια έντονη τάση εκλογίκευσης όπως θα έχεις ήδη καταλάβει...
Δημοσίευση σχολίου