Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα,
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι να πούνε.
Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει έτοιμο μέσα του το Ναι,
και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του.
Ο αρνηθείς δε μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξανάλεγε.
Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο τ’ όχι – το σωστό – σε όλη τη ζωή του.
ΥΓ. Το ποίημα του Καβάφη «Che fece…il gran rifiuto» αφιερώνεται κάπου...
ΥΓ. Το ποίημα του Καβάφη «Che fece…il gran rifiuto» αφιερώνεται κάπου...
25 σχόλια:
Αφου το Ποίημα είναι αφιερωμένο,θα ήταν άστοχο εκ μέρους μας να προβούμε σε οποιονδήποτε σχολιασμό...
:-)
Ένα post δεν εκφράζει πάντοτε προσωπικές απόψεις; Σε αυτές δεν περιλαμβάνονται και οι εμπειρίες επικοινωνίας, όπως είναι οι αφιερώσεις; Θα έπρεπε να αρμενίζουν ασχολίαστες στο πέλαγος του διαδικτύου;
Το αντίθετο θα έλεγα, από τη στιγμή που αγγίζουν κοινούς "εσωτερικούς" τόπους, αποτελούν καλές αφορμές...
Σε κάθε περίπτωση σε περίμενα πιο τολμηρό και ειδικά με τέτοια θεματολογία...)))
Δεν αφήνω τώρα σχόλιο γιατί μ' έπιασαν τα γέλια μαζί σας...
Αλλά θα επανέλθω το βραδάκι παιδιά!
-ωχ, πρώτα ο Θεός, μη το ξεχνάμε, ποιος ξέρει τι μπορεί να γίνει μέχρι το βράδυ, ένα 'ναι' μπορεί να τα τινάξει όλα στον αέρα!!!
Ένα βροντερό όχι να δεις τι μπορεί να καταφέρει Βασιλική.
Βέβαια το σχόλιό σου, λόγω μοιράσματος, θα έπρεπε να βρίσκετε ανάμεσα...)))
Λοιπόν Pico έχεις πολύ πλάκα, χιούορ δηλαδή!
Πάμε τώρα στο σχόλιο επί του προκειμένου -του ποιήματος, όχι του ανάμεσα-.
Ίσως και να καταλαβαίνω τι εννοεί ο Καβάφης, αν και συνήθως τέτοια ποιήματα μεγάλα που μιλούν για κάτι μεγάλο τα κόβουμε και τα ράβουμε στα μέτρα μας τα μικρά εμείς οι μικροί.
Ίσως πάλι κάθε 'όχι' και κάθε 'ναι' να είναι όντως μεγάλο και να μην υπάρχει τίποτα μικρό και ασήμαντο στο οποίο να απαντάς με ελαφρότητα που δεν θα επιστρέψει σε σένα με κάποιον τρόπο.
Ωστόστο η αλήθεια είναι πως εγώ δεν ξέρω τι θα πει 'σωσστό'!
Ούτε και καταλαβαίνω λέξεις όπως η πεποίθηση. Γενικώς πολλά δεν καταλαβαίνω που όλοι οι άλλοι δείχνουν να καταλαβαίνουν.
Ίσως γιατί ελάχιστα αισθάνομαι πως επιλέγω. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς αυτό, αλλά σε μένα γίνεται μόνο του, πώς να το πω, με επιλέγει, δεν μπαίνω στον κόπο και το βάσανο της επιλογής, απλά με επιλέγει και λέω το 'ναι' γιατί αυτό που με επιλέγει και με πάει, αυτό το κάτι αόρατο που με οδηγεί, το εμπιστεύομαι.
Ίσως πάλι γιατί αυτό που δεν μας ταιριάζει θα είναι το ίδιο που θα μας ξεβγάλει αργά ή γρήγορα προτού συχνά να το πάρουμε είδηση. Δεν ξέρω βρε Pico. Είναι τόσο ζωντανή η ζωή που αν λίγο νιώσεις τον σφυγμό της ελάχιστα αποφασίζεις εσύ γι' αυτήν.
Αυτά και αν κατάλαβες κάτι πεσ' το και σ' εμένα.
Καλό βραδάκι φίλε μου!
Και την άλλη εβδομάδα ενδέχεται και να συναντηθούμε αν είσαι Αθήνα. Θα δούμε.
Βασιλική...σύμφωνα με το σημερινό πλάνο ναι θα βρίσκομαι στην Αθήνα και φυσικά θα ήθελα να συναντηθούμε...
Τώρα σχετικά με το φλέγον ζήτημα της ελευθερίας επιλογής που θέτεις τι να σου πω και εγώ ο πένητας. Σύμφωνα με τη χριστιανική θεολογική παράδοση στο κατ' εικόνα περιλαμβάνεται το αυτεξούσιο. Αυτό το τελευταίο, και με βάση την προσωπική μου αντιληπτική ικανότητα, το βιώνω σαν ένα πολύ στενό πουκάμισο εξαιτίας τόσο κοινωνικών όσο και ιδιοστασιακών παραγόντων.
Για να μην πλατιάζω περισσότερο έχω την εντύπωση ότι η τέχνη ωραιοποιεί την ασχήμεια της καθημερινότητας, δίνοντας της μια ψευδή αξία.
Μεγάλα Ναι και μεγάλα Όχι. Το να μην υποκύψεις στις παντός είδους πιέσεις που υφίστασαι στη ζωή, από το αφεντικό που σου την "πέφτει" στο χώρο εργασίας μέχρι τον μεγαλοεκδότη που σου προσδιορίζει τα όρια της έμπνευσης, συνιστούν άραγε μεγάλες αποφάσεις? Και αν ναι τότε γιατί αυτές οι "μεγάλες" αποφάσεις καταλήγουν σε αδιάβατους, κακοφωτισμένους δρόμους?
Βαριά η προσωπικότητα του ποιητή. Βαρύς και ο λόγος του.
Με τα μικρά δεν ασχολήθηκε. Κι΄αν ασχολήθηκε τα λάμπρυνε και τα μεγάλωσε.
Και ο λόγος του , το ύψος που στάθηκε, το ατενίζουμε συχνά εμείς που τον αγαπήσαμε, από το μικρό, το χαμηλό μας βάθρο.
Επιλέγουμε εμείς, ή η ζωή επιλέγει για εμάς ? Επιλέγουμε ή επιλεγόμαστε ?
Τα Ναι και τα Όχι της ζωής μικρά και μεγάλα για τον καθένα…πάντα ένα σταυροδρόμι…και πίσω από το σύδεντρο καιροφυλακτεί άγγελος ή δαίμονας. Πώς να το γνωρίζουμε από πριν. Δεν το γνωρίζουμε…και καλύτερα έτσι…
Στο τέλος της ζωής μας, η ζωή μας σαν γλυπτό στέκει και μας κυττά. Το δημιούργημά μας. Εκεί και η αποτίμηση.
Τουλάχιστον με τιμή.
Ότι σημαίνει αυτό για τον καθένα…
Όπως σου το γράφω και στο δικό μου post "H ωραιότητα θα σώσει τον κόσμο" και γι' αυτό χρειαζόμαστε την Τέχνη, που αποδίδει την ωραιότητα, και γι' αυτό η Τέχνη χρειάζεται την ασχήμια της καθημερινότητας και της μικρότητας, για να αναδείξει την ωραιότητα, που φτιάχνει, που προβάλλει, που επιλέγει!..
Κι αν μου επιτρέπεται, δεν είναι διόλου βέβαιο πως οι μεγάλες επιλογές οδηγούν τους επιλέγοντες σε κακοφωτισμένα και μίζερα σοκάκια - ίσως έτσι να τα βλέπουμε μονάχα εμείς οι απ' έξω, ενώ οι ίδιοι να τα βιώνουν ως φαρδειές λεωφόρους, ολόφωτες, ηλιόλουστες... Οι μεγάλοι καλλιτέχνες κι ίσως όλοι οι μεγάλοι εν γένει έχουν τελείως διαφορετικά κριτήρια και τρόπους προσλήψεως ή λειτουργίας από εμάς - ή εν πάση περιπτώσει από όσους από εμάς δεν είμαστε μεγάλοι!!!
:-))))))))
Λιβάνα να είσαι σίγουρη ότι ο ποιητής είχε τις μικρές ή τις μεγαλύτερες αθέατες "αδυναμίες" του. Όπως όλοι οι άνθρωποι εξάλλου. Βέβαια είναι "ίδιον" χαρακτηριστικό της γνώσης η γενίκευση και μέσω αυτής η άμβλυνση αν θέλεις των πολλών επιμέρους χαρακτηριστικών που τη συνθέτουν. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για κάτι περίπλοκο όσο ο ανθρώπινος βίος.
Αυτό που ήθελα να πω εδώ είναι ότι δεν είμαι καθόλου σίγουρος για την ύπαρξη μεγάλων διλλημάτων στη ζωή των περισσότερων από εμάς τουλάχιστον.
Ίσως τελικά μέσα από την Τέχνη να καταφέρνουμε να εξωραίζουμε τη ρουτίνα της καθημερινότητάς μας, φαντασιώνοντας ένα μεγαλείο που δεν μας αναλογεί...
Αστεροϊδή..όπως έγραφα και στη Λιβάνα παραπάνω δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το αν η μεγαλειώδης Τέχνη λειτουργεί παραδειγματικά ή απλώς λυτρωτικά αποδίδοντας στα φαινόμενα της ζωής μιαν αυταξία που δεν φαίνεται να την αναγνωρίζουμε όταν τα βιώνουμε...
Και όταν μιλούσα για κακοφωτισμένα, μίζερα σοκκάκια εννοούσα ακριβώς ότι το όποιο μεγαλείο είναι άρρηκτα συνυφασμένο με τη μικρότητα, έτσι ώστε είναι δύσκολο να το ξεχωρίσεις όταν η πραγματικότητα ρέει και μας παρασύρει...
Εκ των υστέρων βέβαια, μπορούμε να κατευθύνουμε την αιτιότητα προς όποιο εξηγητικό δρόμο επιθυμούμε...
Όσο για το μεγάλοι...θα σου αντιτείνω το "τα παιδία παίζει". Αυτό ίσως να είναι το κρυμμένο μυστικό που οδηγεί στο μεγαλείο...
Μμμμ... περί αυτεξουσίου ουδείς λόγος, άμα αρχίσουμε δεν θα τελειώσουμε ποτέ... βγάλε το στενό πουκάμισο, μπορείς;
Και νομίζω πως η 'άσχημη' πραγματικότητα θέλει μια τέχνη για να τη ζήσεις ως όμορφη. Και όμως μπορείς να κάνεις τέχνη την απλή καθημερινότητα και μη μου πεις όχι γιατί σου εγγυώμαι πως θα καυγαδίσουμε!!!
Καλημέρα και φιλιά!
Η Τέχνη λειτουργεί με πολλούς τρόπους - και εξωραΐζει και λυτρώνει και απομονώνει, ώστε να προβάλει, κάποια κομμάτια, κάποια τμήματα, κάποια θρύψαλλα της πραγματικότητας, της ζωής, της ρουτίνας...
Το μεγαλείο της, κατά την άποψή μου, προκύπτει πάντα από την αίσθηση, που γεννάει, ούτως ή άλλως... αυτή την εσωτερική ευφορία, δηλαδή, που γνωρίζει πολύ καλά όποιος έχει γράψει έστω και μια λέξη δική του, έχει αφήσει σε καμβά μια πινελιά, σε παρτιτούρα μια νότα... Δεν έχει σημασία αν είναι αντικειμενικό αυτό το μεγαλείο, αν δηλαδή το βλέπουν, το νοιώθουν, το αναγνωρίζουν κι άλλοι. Γιατί το καλκό με την Τέχνη, απ' αυτήν την άποψη, είναι πως μπορεί πάντα να είναι και καθαρά υποκειμενική, να λειτουργεί αποκλειστικά υποκειμενικά, να προσφέρει μονάχα σε μας τους ίδιους την ευφορία αυτή - κι ας μη λένε τίποτε στους άλλους όσα φτιάχνουμε.
Είναι κιόλας μέγα προσωπικό κέρδος αυτό! Γιατί;
Πρωτίστως, γιατί μας εξευγενίζει... πέρα από όλα τα υπόλοιπα, που μπορεί να καταφέρνει μέσα μας - τα λυτρωτικά, τα απελευθερωτικά και τα λοιπά!..
Υ.Γ. : Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός εδώ, αλλά, όπως είχα την ευκαιρία να σου εξηγήσω, μιλάω βιωματικά και δεν ξέρω αν το δικό μου βίωμα μπορώ πάντα να το μεταφέρω με λόγο ή αν τυχαίνει να το μοιράζονται κι άλλοι...
:-)
Asteroid μου, εγώ σε βρίσκω απολύτως κατανοητό και γι' αυτό κι εγώ μιλώ για την τέχνη του να βιώνεις την καθημερινότητα που πιθανόν να σημείνει να ανακαλύπτεις την ομορφιά εκεί που φαίνεται μόνο η ασχήμια, ή να βρίσκεις εσύ τρόπους να ομορφαίνεις τον κόσμο. Το υποκειμενικό στην τέχνη και στην Τέχνη είναι αυτό που δίνει βάσιμες ελπίδες αλλοίωσηε του αντικειμενικού. Έτσι ομορφαίνει ο κόσμος, από τον καθένα μας και όχι από ένα σύνολο που αντιδρά ομαδικά και κατευθυνόμενα κάτω από ταμπλό και συνθήματα.
Βασιλική...αυτές τις μέρες διαβάζω τους Γερμανούς Ρομαντικούς. Λοιπόν δεν ξέρω αν το έχεις υπόψη σου, αλλά η άποψη "Κάνε τέχνη τη ζωή" έχει τις ρίζες της σε αυτό ακριβώς το κίνημα.
Σύμφωνα με τους Ρομαντικούς λοιπόν βυθιζόμαστε στα μυστήρια του κόσμου που μας περιβάλλει σε μια προσπάθεια αισθητικής και νοητικής κατανόησης της ενοποιητικής αρχής από την οποία προερχόμαστε.
Η Τέχνη ταυτιζόμενη με τη Φύση στη ρεαλιστική εκδοχή της έχει ακριβώς σα στόχο να καταδείξει την εσωτερική ενότητα και αρμονία που υπάρχει και η οποία γίνεται προσιτή μέσω της ομορφιάς...
Για να μην κρύβομαι λοιπόν πίσω από θεωρίες έχω έντονα σκεπτικιστική στάση, όπως περιγράφω και στα προηγούμενα σχόλια, απέναντι σε όλα αυτά...
ΥΓ. Όσον αφορά τα στενά πουκάμισα έχω μια αδυναμία, καθότι τονίζουν τις σωματικές δυνατότητες...)))
Αστεροϊδή...αυτή ακριβώς η αίσθηση της απόλαυσης, μέσω της συμμετοχής, στο μεγαλείο που περιγράφεις είναι ο ορισμός της "ψευδούς" συνείδησης. Όχι φυσικά κατά τη μικρότητά μου, αλλά σύμφωνα με τον Hegel. Η αίσθηση αυτή δρα αποπροσανατολιστικά στο βαθμό που εξαρτά το υποκείμενο από το αντικείμενο της ευαρέσκειάς της προσφέροντας στο πρώτο μια ψευδή αίσθηση κυριαρχίας. Μάλιστα ο αποπροσανατολισμός αυτός επιτείνεται στο βαθμό που συντηρείται, δια της αποστροφής του βλέμματος, μια επιτακτική και βάναυση καθημερινότητα...
Όσο για τον εξευγενισμό που προσφέρει η Τέχνη θα σου θυμίσω ότι τα Γερμανικά κρεματόρια σκόρπιζαν το θάνατο υπό τους ήχους του Μάλερ...
ΥΓ. Παρόλο που δεν απέφυγα τον πειρασμό να διανθίσω την άποψή μου με φιλοσοφικές παραπομπές και εγώ βιωματικά σου μίλησα...Και μάλιστα αναλογίζομαι τελικά τι έχει μεγαλύτερη αξία σε προσωπικό πάντα επίπεδο. Η ενισχυμένη με μπότοξ επίπλαστη ομορφιά του Μυκονιάτικου καλοκαιριού, ή η βαρύτητα της γνώσης που δεν μπορεί να παρευρεθεί σε αυτό το πανηγύρι;
Pico μου άλλο το γερμανικό ρομαντικό κίνημα κι άλλο η φωτιά της ψυχής μου που έχει ρίζες πολύ παλιότερες από όλα τα κινήματα...
φιλιά και θα κάνω για σένα μια βουτιά στη θάλασσα του Μαρμαρά που πάω τώρα...
και όσο για τα πουκάμισα τα στενά τι να σου πω τώρα, εγώ μη με στενέψει κάτι το πετάω, δεν μπορώ να με σφίγγουν, πεθαίνω, αέρα θέλω κι ας κρύβονται κι ας μην τονίζονται τα χαρίσματα, όταν υπάρχουν τι χρεία έχουμε;;;;;;;;
Καληνύχτα Βασιλική...εγώ ετοιμάζομαι για clubbing...
Για τη θάλασσα του Μαρμαρά έχω ακούσει αλλά δεν έχω προσωπική άποψη. Πες κάτι περισσότερο αν θέλεις...
Pico, Pico... όπως θα καταλαβαίνεις πια, εμένα με κατακαίει ήδη μια φωτιά εσωτερική : η φωτιά της ζωής, όπως εγώ την καταλαβαίνω, όπως εγώ την ερμηνεύω, όπως εγώ την βιώνω - όπως την ζω, ίσως, σε πιο λιανά Ελληνικά... Αν με κατακαίει σήμερα λίγο περισσότερο από άλλες εποχές της ζωής μου, ίσως αυτό να οφείλεται σε κάποιο καταστάλαγμα ωριμότητας ή ίσως απλώς στην ηλικία και στο άγχος ενός χρόνου, που μοιραία τείνει να εξαντλείται...
Μάλλον μιλώ εγωιστικά, αλλά μιλώ ειλικρινά : Τα βιβλία, που μιλούν για την ζωή και που αναμφίβολα με βοήθησαν, ώστε να φθάσω ώς εδώ, δεν μου λένε πια όσα μου λέει η ίδια η ζωή... και ένας αριστουργηματικός στίχος, που διαβάζω, μου γεννά λιγότερη ευφορία κι ικανοποίηση από όση ένας γραμμένος από μένα, μέτριος ή και φτωχός...
Θα πάρω, λοιπόν, την ψευδή συνείδηση, επί του παρόντος ή τώρα πλέον, αν προτιμάς! Κι άλλη ψευδή συνείδηση... όσο περισσότερη ψευδή συνείδηση προλαβαίνω ακόμη προλαβαίνω να πάρω και να την μετουσιώσω σε δική μου Τέχνη, γραφή, παραληρήματα (δεν με φοβίζει η λέξη) - σαν ετούτο εδώ!..
Και για να πάρω το παράδειγμα της Μυκόνου - σημειολογικά, από ένα βαθμό και πέρα :
Η μποτοξαρισμένη ουδόλως με αφορά και, γι' αυτό και δεν την βλέπω καν! Μπορεί να υπάρχει (και, φυσικά, υπάρχει) μπορεί όχι, αλλά δεν με αγγίζει... Είναι σπουδαία κατάκτηση κάποιων αυτή, σε σχέση με τόπους κι ανθρώπους : να προσεγγίζουν και να προσεγγίζονται μόνο στον βαθμό που το θέλουν... Και, ξέρεις, μέσα στον ορυμαγδό, μπορείς μερικές φορές, αν την κατέχεις την τέχνη, να περνάς ακόμη πιο απαρατήρητος, νάχεις ακόμη περισσότερο την ησυχία σου... Κι από αυτή την άποψη, για να το καταφέρεις, δηλαδή, αυτό, χρειάζεσαι την γνώση, που λες, ώστε να μείνεις συνειδητά εσύ κι ο κόσμος σου ο προσωπικός έξω απ' αυτό το πανηγύρι! Μετέχει, λοιπόν, παρευρίσκεται η γνώση, μ' όλη της την βαρύτητα - αλλά μετέχει με τον δικό της τρόπο, μετέχει τεχνηέντως και με την γνώση των φυλάκων, την αφ' υψηλού της στάση...
Είναι μεγάλη συζήτηση αυτή και ευελπιστώ να την κάνουμε!
:-))
Asteroid...αφήνοντας πια την Τέχνη και πιάνοντας τον άνθρωπο θα έλεγα ότι αυτό που περιγράφεις, δηλαδή έναν άνθρωπο που δεν έχει απωλέσει την πίστη του στον άνθρωπο και που προσπαθεί, όσο η λεωφόρος της ζωής στενεύει, ν' αφήσει κάτι περισσότερο πίσω του πέρα από ντουβάρια και κατακερματισμένες εμπειρίες είναι σπουδαίο. Τόσο σπουδαίο που οι λέξεις να μη χωρούν τη σημαντικότητά του.
Και μάλιστα είναι το ακριβώς αντίθετο της ψευδούς συνείδησης, είναι δηλαδή η υγιής συνείδηση που μετασχηματίζει τον κόσμο, από τη στιγμή που επεξεργάζεται τα πράγματα διατηρώντας μια στάση υπεροχής απέναντί τους και όχι απλώς εξαρτώμενη απ' αυτά καθώς τ' απολαμβάνει...
ΥΓ. Και ξέρεις τελικά ίσως ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα ζωής στις μέρες μας είναι το επικούρειο "Λάθε βιώσας" που περιγράφεις, από τη στιγμή που δεν παροπλίζεσαι και διοχετεύεις τη δυναμική σου σε μάχες που τις έχεις επιλέξει ως σημαντικές...
Και στο λέει αυτό ένας άνθρωπος που ξόδεψε πολύ από την ενέργειά του πολώνοντας τα πράγματα...)))
Επιτέλους κι ένα σωστός άνθρωπος!!! -μιλάω για το clubbing βεβαια!-
Επέστρεψα από τον Μαρμαρά πριν από λίγο. Δύο απογευματινά μπάνια χθες και σήμερα ονειρεμένα, το ένα πριν τον Μαραμαρά στην ακτή Καλογριάς και το άλλο μέσα στο συγκρότημα του Πόρτο Καρράς που έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου λόγω μεγάλης φιλίας με έναν από τους τέως ιδιοκτήτες του.
Γιατί ο μπαρμπα Γιάννης ο Καρράς δεν ήταν τυχαίος άνθρωπος και έφτιαξε ένα όνειρο εκμεταλλευόμενος το όνειρο που αγόρασε. Είναι τόπος ονειρεμένος γεμάτος πεύκα που μοσχοβολούνε, θάλασσα απίστευτη, αμμουδιές μοναδικές. Και έφτιαξε τα ξενοδοχεία, τους αμπελώνες του με τους καλύτερους Γάλλους οινολόγους τότε, το σπίτι του με τον Πικιώνη αρχιτέκτονα, τα γήπεδα, τον ιππικό όμιλο και και και... όλα με τις καλύτερες προϋποθέσεις, το θέατρο της Τζίνας Μπαχάουερ που μέχρι σήμερα έχει μια από τις καλύτερες ακουστικές θεάτρων κλειστών στην Ελλάδα, και και και...
Και μια βρώμικη ιστορία για το πώς τα πήρε όλα η Εθνική Τράπεζα και ο τωρινός κάτοχος...
Ξεκίνησα για την θάλασσα και είπα κι άλλα, αλλά ας είναι εις μνήμη του μπαρμπα Γίάννη από τα Καρδάμυλα, που έβλεπε εκατό χρόνια μπροστά, μια από τις μοναδικές προσωπικότητες της χώρας μας.
Καλό σου βραδάκι φίλε μου, νομίζω πως την Τετάρτη έχουμε να πάμε σε κάτι εγκαίνια εκεί στην γειτονιά σας...
και σε περιμένω κι από το σπιτικό μου να πάρεις λίγο Σαλονικιώτικο βυζαντινό αέρα!
Βασιλική Τετάρτη θα είσαι στην Αθήνα; Καλά το κατάλαβα;
Αν ναι, αυτή τη φορά δεν θα χάσω την ευκαιρία για μια επαφή δια ζώσης...
Καλά κατάλαβες, καλημέρα!
Συνεννοήσου με τον "γέροντα της μπλγοκογραφίας" Asteroid για να βρεθούμε καταρχάς όλοι μαζί στα εγκαίνια.
Βασιλική ελήφθη....
Κυρία μου και Κύριε : ο μόνος που δικαιούται να με αποκαλεί "γέροντα" είμαι μόνον εγώ ο ίδιος!!! Κι αυτό, με απώτερο σκοπό, να μου λέτε ατάκα κι επί τόπου και αυθορμήτως όλοι : "Εσύ γέρος; Εσύ είσαι ο πιο νέος απ' όλους μας! Εσύ δεν φαίνεσαι ούτε 30! Αν ήταν έτσι οι γέροι..." κ.τ.τ.
Κατόπιν τούτου, σας αφήνω γιατί πάω στον Ισθμό της Κορίνθου : Clubbing εσείς; Bungee jumping εγώ!
:-))))))))))))
Άντε τώρα να εξηγήσουμε στον Αστεροειδή τη διαφορά μεταξύ 'γέροντα' και 'γέρου'!!!!!!!!!
Βρε παραξηγιάρη υπάρχουν γέροντες που είναι τριάντα χρονών συν πλην. Το να είσαι γέροντας δεν είναι θέμα σωματικής ηλικίας, αλλά πνευματικής και εσύ είσαι, την έχεις αυτήν την ηλικία, και το λέμε για καλό!
Και φυσικά δεν φαίνεσαι ούτε τριάντα, για να μην πω... ούτε σαράντα!!!
Δημοσίευση σχολίου