Τις μέρες αυτές εκτίθενται στο μέγαρο Μουσικής Αθηνών έργα των Βιενέζων ζωγράφων της πρώτης εικοσαετίας του 20ου αι., προερχόμενα από την περίφημη συλλογή Rudolph Leopold.
Το κίνημα της Απόσχισης (Sezession) έχει σαν πρωτεργάτες τους δημιουργούς του Jugendstil, Gustav Klimt και Egon Schiele, μαζί με τους οποίους συντάσσεται ο Oscar Kokoska. Γύρω από αυτή την τριάδα συγκεντρώνεται γρήγορα ένα πλήθος καλλιτεχνών μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν τα ονόματα των Rudolpf Wacker, Richard Gerstl Anton Kolig με κύριο αίτημα την απελευθέρωση της ζωγραφικής τέχνης από την αναπαραστατικής της ακαμψία και την ανάγκη «εξπρεσιονιστικής» παρουσίασης των θεμάτων ακολουθώντας το παράδειγμα των Γάλλων ιμπρεσιονιστών και Φωβιστών. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του Βιενέζικου εξπρεσιονισμού οι προσωπογραφίες με τα αδρά χαρακτηριστικά σε φόντο που το χαρακτηρίζει η έλλειψη προοπτικής ενώ δε λείπουν τα πολυάριθμα γυμνά πορτραίτα, κυρίως γυναικών, προορισμένα να σοκάρουν τα συντηρητικά ήθη της εποχής.
Σήμερα που η Ζωγραφική τέχνη έχει απωλέσει την κοινωνική της χρησιμότητα αυτή που την ανέδειξε σε κορωνίδα των τεχνών από την εποχή της Αναγέννησης δε χρειάζεται νομίζω να αναρωτηθούμε αν έχει απομείνει κάτι από όλα αυτά τα κινήματα που άνθισαν στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αι. και θέλησαν να προτείνουν διαφορετικούς τρόπους θέασης του κόσμου μας.
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 6 Ιανουαρίου. Όσοι πιστοί «προσέλθετε»...
9 σχόλια:
πολλοί λένε pico ότι αναπτύχθηκε η φωτογραφία σε βάρος της ζωγραφικής, ωστόσο δεν συμφωνώ.
Γενικότερα η τέχνη έχει παρακμάσει κάπως, ή μάλλον, δεν έχει το κύρος που είχε τότε.
Ακόμα κι έτσι όμως, η ζωγραφική με γοητεύει.
Α, και είμαι υπέρ του "κ τέχνη για την τέχνη".
Osela...η τέχνη που αντικατέστησε τη ζωγραφική δεν είναι η φωτογραφία αλλά ο κινηματογράφος, από την εποχή του μεσοπολέμου κιόλας, τέχνη πολύ πιο κοντινή στη ρέουσα πραγματικότητα από τη στατική ζωγραφική αναπαράσταση και ταυτόχρονα πιο άμεση στα μηνύματα που θέλει να μεταδώσει.
Εσύ βέβαια ως ανήσυχο πνεύμα μπορεί να εξακολουθείς να γοητεύεσαι από αυτή αλλά το γεγονός είναι ότι η επαφή και η γοητεία που ασκούσε στις πλατιές μάζες έχει ανεπίστρεπτα χαθεί.
ΥΓ. Και για να μην ξεχνιόμαστε σου εύχομαι μια καλή χρονιά, με αργά αλλά και γρήγορα φιλιά...Έτσι για εναλλαγή γούστου.
Καλημέρα - καλημέρα
Ο κινηματογράφος εικαστικά βρίσκεται στην εποχή της Αναγεννησιακής προοπτικής. δΕΝ ΈΧΕΙ ΠΆΡΕΙ ΧΑΜΠΆΡΙ την εξέλιξη της ζωγραφικής. Όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά κυρίως γιατί δεν θέλει. Υπάρχουν σοβαροί λόγοι γι' αυτό. Κυρίως οικονομικοί.
εξαιρετική η έκθεση, αλλά αν θέλουμε να δούμε ορίτζιναλ απόσχιση, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στο ΠΑΣΟΚ.
φυσικά αστειεύομαι!...
Sadosadist...καλημέρα και καλή χρονιά καταρχήν.
Σχετικά τώρα με το σχόλιό σου θα ήθελα να δώσεις λίγο περισσότερα στοιχεία σχετικά με την εξέλιξη της ζωγραφικής τέχνης που αναφέρεις. Μιλάς για τις εννοιολογικές προσεγγίσεις; Μιλάς για το θεσμό των happenings; Για όλα αυτά και για κάτι άλλο; Και ποιούς αφορούν σε τελική ανάλυση όλα αυτά;
Τώρα όσον αφορά τον κινηματογράφο νομίζω ότι η βασική του διαφορά σε σχέση με τη ζωγραφική δεν έχει να κάνει τόσο με την επεξεργασία του χώρου, όσο με την χρονική ενσωμάτωση. Υπάρχει αντίστοιχο παράδειγμα στη ζωγραφική αν εξαιρέσουμε το έργο των κυβιστών; Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος.
Σε αυτό το επίπεδο λοιπόν, και μιλώ για τον κινηματογράφο, με κυρίαρχο το παράδειγμα της Nouvelle Vague, έγιναν σημαντικές προσπάθειες αποδόμησης του χρονικού συνεχούς.
Βέβαια, και εδώ έχεις απόλυτο δίκιο, ο κινηματογράφος σαν μαζική τέχνη δεν έχει διάθεση για πειραματισμούς. Και αυτό όχι τόσο για λόγους κόστους όσο για το εύπεπτο ενός προϊόντος που προορίζεται προς κατανάλωση.
Σπύρο καλή χρονιά και σε σένα..
Όσο για τον παραλληλισμό άκρως ενδιαφέροντα το βρίσκω...)))
Kαλημέρα και καλή χρονιά!!!
Όχι φυσικά, δεν μιλώ για happenings klp. Αυτά αφορούν στις δημόσιες σχέσεις των εκάστοτε καλλιτεχνών αλλά και στην συλλογική ανάγκη παρεούλας καλλιτεχνών μανατζεράδων και κοινού! :-)))
Η ιστορία της φυγής από την αναπαράσταση στην ζωγραφική των νεών χρόνων έχει συγκεκριμένα βήματα με κομβικά σημεία τους ιμπρεσσιονιστές όπως ανέφερες στο ποστ σου και τον κυβισμό. Από εκεί και μετά η ΕΙΚΟΝΑ άλλαξε. Μπορώ να πώ ότι μετά τον μεσοπόλεμο το κοινό δεν μπορεί καν να την παρακολουθήσει.
Η θάτσερ είχε πει κάποτε για τον Φράνσις Μπέικον: '' Αυτός δεν είναι που κάνει κάτι φριχτά σχέδια;''΄Νομίζω ότι το ίδιο θα έλεγε με την ίδια ευκολία και η μαμά μου και η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας μου αλλά και η Πάλι Χάλι η Πετραλιά και η ζωή του λόγου μας Μπεναζίρ Μπούτο!
:-)))
Όλο αυτό το κοινό που δεν μπορεί να αποκωδικοποιήσει τα Σύγχρονα Εικαστικά έχει βολευτεί με τον κινηματογράφο. Μια ταινία του λέει μια ιστοριούλα με αρχή μέση και τέλος και κυρίως, τα πράγματα φαίνονται όπως τα βλέπει το μάτι του. Μην ξεχνάς ότι η μεγάλη δύναμη του Κιν/φου είναι η ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ακριβώς. Η δΥΝΑΤΌΤΗΤΆ ΤΟΥ να σε πείθει πως αυτό που βλέπεις είναι αληθινό.
Ο κιν/φος όπως έχει εξελιχθεί (και όχι όπως θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί) δεν σηκώνει ούτε εικαστικές παρεμβάσεις ούτε λογοτεχνικές παρεκτροπές από το μοντέλο της απλής μετάδοσης πληροφορίών για την ανάπτυξη του storry.
Aκόμα και το δεύτερο μεγάλο του όπλο δηλαδή, που είναι ο ΧΡΟΝΟς θυσιάζεται στον βωμό του μαζικού ευκολονόητου.
ΑΥτά για την ώρα. Βιάζομαι πολύ .. αλλά θα επανέλθω!
:-)))
υγ στο προηγούμενο σχόλιό μου:
Η ΣΧΙΖΟΦΡΈΝΕΙΑ της εποχής μας αποκαλύπτεται με τον καλύτερο τρόπο στο παράδειγμα της πιο πάνω διάστασης: Γιατί το κοινό δεν καταλαβαίνει την τέχνη που φτιάχνουν οι σύγχρονοί του καλλιτέχνες;
Σίγουρα δεν φταίνε οι καλλιτέχνες. Μπορεί να είναι ματαιόδοξοι, ατάλαντοι ηλίθιοι μανιοκαταθλιπτικοψυχαναγακαστικοί κλπ κλπ κλπ μπορεί μπορεί μπορεί,αλλά το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο. Το κοινό δεν αντιλαμβάνεται την ΓΛΩΣΣΑ της σύγχρονης τέχνης και δεν την αντιλαμβάνεται γιατί δεν έχει την ΑΝΑΓΚΗ. Με ό,τι μπορέι να σημαίνει αυτό.
Sadosadist...ποιός φταίει για τις ελιτίστικες παρεκτροπές της ζωγραφικής τέχνης του 20ου. αι.;
Έχει διατηρήσει άραγε τη φρεσκάδα του κάποιος από τους -ισμούς της Belle Epoque και του μεσοπολέμου; Ντανταϊσμός, σουρεαλισμός, φονξιοναλισμός ήλθαν και παρήλθαν στολίζοντας σήμερα απλά κάποια βιβλία που μιλούν για την ιστορία της τέχνης. Για να μην μιλήσω για τις ανεικονκές προσεγγίσεις του Μοντριάν και τους κονστρουκτιβιστικούς πειραματισμούς, ή ακόμα και για το action painting από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Είναι τυχαίο άραγε που ο Picasso επιστρέφει, ήδη από το 1917, σε λιγότερο "ερμητική" θεματολογία; Ή ο ύστερος De Kiriko που επιθυμεί να χαρακτηρίζεται κλασσικός ζωγράφος;
Όσον αφορά τώρα τον Κινηματογράφο η γραμμική αφηγηματική τεχνική έχει ήδη από τη δεκαετία του 1940, με τον Πολίτη Κέιν, χτυπηθεί.
Σήμερα ακόμα και στις πιο εύπεπτες "Αμερικανιές" η μη γραμμική αφηγηματική τεχνική είναι πλέον κοινός τόπος.
Τελικά μήπως εκτός από το πλατύ κοινό, που έτσι και αλλιώς δεν θα μπορούσε παρά να είναι βολεμένο, βολεύτηκε και ένα μεγάλο μέρος των καλλιτεχνών;
ΥΓ. Μεγάλο κεφάλαιο ανοίξαμε. Να επιχειρήσουμε, ο καθένας από την πλευρά του, να κάνουμε post τις βασικές μας θέσεις και να συνεχίσουμε έτσι αυτό τον πολύ ενδιαφέροντα διάλογο, ακόμα και αν αφορά μόνο τους δυο μας;
Δημοσίευση σχολίου