Ένα χρόνο πριν, ξεκίνησα αυτή την περιπέτεια στον κυβερνοχώρο με μια επισήμανση, στο πρώτο post, που αφορούσε σε μια προσωπική αλλαγή στάσης. Ένα καινούργιο μότο «τη ζωή τη ζούμε και την περιγράφουμε» ήρθε να αντικαταστήσει το παλιό «τη ζωή τη ζούμε, δεν την περιγράφουμε». Αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζω τη στρατηγική σημασία της προσωρινής απόσυρσης από τη μάχη της καθημερινότητας, επαναπροσδιορίζοντας τη θέση μου για να ξαναριχτώ, με νέα όπλα και δυνάμεις, στην περιπέτεια της ζωής.
Ποιός ο ρόλος του blog σ' αυτήν την αέναα τροφοδοτούμενη διαδικασία; Μάθηση είναι η κρυμμένη λέξη, σε μια παράλληλη εμπειρία με αυτήν της πραγματικής πραγματικότητας. Και όταν λέω μάθηση δεν εννοώ φυσικά το οικονομίστικο αίτημα της «δια βίου εκπαίδευσης» που έχει σαν μοναδικό φόντο την ποσοτική - χρηματική αποτίμηση της ζωής. Εννοώ τη διαρκή αυτοβελτίωση τη συνεχή επανεύρεση του εαυτού, επεκτείνοντας το εννοιολογικό πλάτος του Γιάννη που τρέφεται και μέσα από τον Pico. Τι μαθαίνω; Μαθαίνω κατ’ αρχήν να εκφράζομαι, καθότι μη επαγγελματίας, καλλιεργώντας ταυτόχρονα το προσωπικό μου ύφος. Μαθαίνω επίσης, καθόσον δεν ψωμίζομαι ασκώντας Κριτική Κινηματογράφου ή Φιλοσοφία, να φιλτράρω τις θεωρητικές μου αναζητήσεις καλλιεργώντας μια διαλεκτική σχέση γνώσης - άγνοιας, όχι μόνο με όσα μελετώ στο παρόν, αλλά και με όσα μελέτησα στο παρελθόν και κατάφερα να λησμονήσω. Και το κυριότερο από όλα, μαθαίνω να εμπιστεύομαι το δικό μου μονοπάτι δημιουργώντας το. Αυτό το φιλικό χτύπημα στην πλάτη, μέσα από τα λιγοστά σχόλια στο δικό μου blog και τα περισσότερα σε δημοφιλέστερες ιστοσελίδες που έχω παρέμβει με γεμίζουν δύναμη για να συνεχίσω. Και συνεχίζω.....
Ποιός ο ρόλος του blog σ' αυτήν την αέναα τροφοδοτούμενη διαδικασία; Μάθηση είναι η κρυμμένη λέξη, σε μια παράλληλη εμπειρία με αυτήν της πραγματικής πραγματικότητας. Και όταν λέω μάθηση δεν εννοώ φυσικά το οικονομίστικο αίτημα της «δια βίου εκπαίδευσης» που έχει σαν μοναδικό φόντο την ποσοτική - χρηματική αποτίμηση της ζωής. Εννοώ τη διαρκή αυτοβελτίωση τη συνεχή επανεύρεση του εαυτού, επεκτείνοντας το εννοιολογικό πλάτος του Γιάννη που τρέφεται και μέσα από τον Pico. Τι μαθαίνω; Μαθαίνω κατ’ αρχήν να εκφράζομαι, καθότι μη επαγγελματίας, καλλιεργώντας ταυτόχρονα το προσωπικό μου ύφος. Μαθαίνω επίσης, καθόσον δεν ψωμίζομαι ασκώντας Κριτική Κινηματογράφου ή Φιλοσοφία, να φιλτράρω τις θεωρητικές μου αναζητήσεις καλλιεργώντας μια διαλεκτική σχέση γνώσης - άγνοιας, όχι μόνο με όσα μελετώ στο παρόν, αλλά και με όσα μελέτησα στο παρελθόν και κατάφερα να λησμονήσω. Και το κυριότερο από όλα, μαθαίνω να εμπιστεύομαι το δικό μου μονοπάτι δημιουργώντας το. Αυτό το φιλικό χτύπημα στην πλάτη, μέσα από τα λιγοστά σχόλια στο δικό μου blog και τα περισσότερα σε δημοφιλέστερες ιστοσελίδες που έχω παρέμβει με γεμίζουν δύναμη για να συνεχίσω. Και συνεχίζω.....
ΥΓ. Δεν ξεχνώ την ώθηση που μου έδωσε, εν’ αγνοία του, ένα «Πρόσωπο» απλά ευελπιστώ να επανέλθω όταν πληρωθεί ο χρόνος.
6 σχόλια:
Έρχομαι εδώ, για να σε ευχαριστήσω για τις πληροφορίες που μου έδωσες όσον αφορά τους Νεοπλατωνικούς Φιλόσοφους.
Θα τις αξιοποιήσω!
Και για να σε διαβάσω... και λέω.. ότι είναι όμορφος ο δρόμος που έχεις διαλέξει, κυρίως γιατί είναι ο δικό σου!
Σε χαιρετώ.
Η ευχαρίστηση είναι όλη δική μου. Ξέρεις έχω την εντύπωση ότι οι περισσότεροι απο εμάς κάπου χανόμαστε στο δρόμο της ζωής μας. Φταίει το εγωιστικό πρόταγμα της εποχής με τον μανδύα της καταναλωτικής ευδαιμονίας που αλέθει τα πάντα στο πέρασμά του; Φταίει η όλο και διογκούμενη ανάγκη για προσωπική ασφάλεια που μας κάνει άτολμους και άχρωμους;
Όπως και αν είναι όσοι από εμάς αναγνωρίσαμε κάποια στιγμή ότι χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο από υλικά αγαθά, την ανάγκη να βιώνουμε και όχι να επιβιώνουμε, μπαίνουμε σε μια προσπάθεια προσωπικής αναδιάταξης. Αλλά πάλι αυτός ο μοναχικός δρόμος είναι λίγο άγευστος. Και εδώ μπαίνει το διαδίκτυο, όχι σαν εικονική πια πραγματικότητα, αλλά σαν ψυχολογική, και εντελώς πραγματική παραίνεση για επικοινωνία και αναζήτηση πέρα από τα τετριμμένα.
ΥΓ. Σχετικά με τον Πλωτίνο, παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον το φιλοσοφικό σύστημα που οικοδόμησε στην προσπάθειά του να ερμηνεύσει τον Πλάτωνα. Εξίσου όμως σημαντικό ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκε, το σύστημά του, από την ορθόδοξη χριστιανική θεολογία.
"κάπου χανόμαστε στο δρόμο της ζωής μας".
Όπως το βιώνω pico, μάλλον για βεβαιότητα πρέπει να μιλάμε...τουλάχιστον εγώ...Και αφορά το μεγαλύτερο ποσοστό των συνανθρώπων μας στον λεγόμενο "πολιτισμένο" δυτικό κόσμο.
Σίγουρα αυτά που αναφέρεις φταίνε.
Ίσως και άλλα πολλά ακόμη.
Ποιός είναι ο "στόχος" για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Είμαστε προσηλωμένοι σε αυτόν τον στόχο? (αν τον δούμε...) Γιατί η εικόνα που διαμορφώνεται στο μυαλό μου είναι άνθρωποι με μάτια καλλυμένα με ένα δεμένο μαντίλι και απλωμένα τα χέρια να σκοντάφτουν ο ένας πάνω στον άλλο...Εικόνα ασπρόμαυρη.
Και ναι, δεν είμαστε μόνο ύλη. Περιέχουμε θαυμαστή πολυπλοκότητα, που αν την αγνοούμε αυτή βρίσκει τρόπο και τρυπώνει στη ζωή μας, και ίσως την ανατρέπει λίγο ή πολύ. Πρώτα εσωτερικά...
Εκεί ανοίγεται ένας άγνωστος τόπος...τόσο πολύ γοητευτικός...που θέλεις να τον βαδίσεις. Αλλά η μοναξιά, οποιουδήποτε τύπου, -πόσο όμορφα τη χαρακτηρίζεις...άγευστη- δεν αντέχεται η άτιμη...
Βέβαια και το "μαζί" είναι ένα θέμα. Θα μπορούσε ας πούμε το σύγχρονο τραίνο να βιώνει το "μαζί" με μια άμαξα με άλογα... παρόλα αυτά το ζητούμενό τους θα ήταν το ίδιο. Ίδιος ο δρόμος...
Και τα τετριμμένα...έχουν κι΄αυτά την αξία τους. Πως θα τα διαχειριστεί ο καθένας έχει σημασία. Θα τα ανυψώσει λιγάκι???
Είναι ζωή και αυτά.
Χρειάζεται να πω, ότι η ίδια ανάγκη με έφερε και εμένα εδώ μέσα??? Μάλλον όχι...Το έχεις συμπεράνει ήδη...
Τους Ιάμβλιχο τον Πρόκλο και Πλωτίνο τους έχω υπ' όψιν μου. Σίγουρα δικά τους λόγια έχουν βρεθεί αποσπασματικά στον δρόμο μου.
Και τι εξαιρετικό δόλωμα... Πλωτίνος και ορθόδοξη χριστιανική θεολογία...
Τώρα να ρωτήσω???
Εξαιρετικό θέμα το "Πλωτίνος και ορθόδοξη χριστιανική θεολογία". Θα προσπαθήσω να απαντήσω όσο το δυνατό συντομότερα και περιεκτικά ελπίζω. Κατ' αρχήν να ξεκινήσω με τη διευκρίνηση ότι ο όρος "χρησιμοποιήθηκε" ο Πλωτίνος από την ορθόδοξη χριστιανική θεολογία είναι ατυχής. Οι ιδέες βρίσκονται σε μια διαρκή διαδικασία ζύμωσης καθώς διατρέχουμε την ιστορία. Πάμε τώρα στο κυρίως θέμα.
Σύμφωνα με τον Πλωτίνο η ψυχή, αφού με "τόλμη" αποχωρίστηκε από τον νου, στρέφει το βλέμμα της προς αυτή την ανώτερη βαθμίδα στην προσπάθεια της να προσεγγίσει την αρχή του παντός το Εν. Αυτή η αντίστροφη πορεία είναι καθαρά νοητική, δεν ολοκληρώνεται στην επίγεια ζωή, καθώς η ψυχή κουβαλάει το βάρος του σώματος και στην ψυχολογική της προέκταση απαιτεί στην απώλεια του προσώπου. Η ενατενιστική αυτή διαδρομή αποκτά καθαρά μυστικιστικό χαρακτήρα στη φιλοσοφία του Πρόκλου και αφού έχει μεσολαβήσει ο Ιάμβλιχος με τα μεθέξιμα και αμέθεκτα στοιχεία του.
Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο έρχονται οι Πατέρες της Ορθόδοξης θεολογίας (Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος Νύσσης, Ναζιανζηνός καθώς και αυτοί που ακολουθούν) και προκρίνουν τη μυστικιστική ένωση του ανθρώπου με τον τριαδικό Θεό, μέσω της θείας χάρης. Εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι δεν παραγνωρίζεται το αυτεξούσιο δηλαδή η ενεργητική προσπάθεια του ανθρώπου να φτάσει το δημιουργό μέσω της πίστης, της σωφροσύνης και της προσευχής (Μάξιμος Ομολογητής). Η βασική διαφορά, με την μετεξέλιξη του νεοπλατωνισμού αφορά στο γεγονός ότι η πορεία αυτή μπορεί να ολοκληρωθεί κατά την επίγεια περιπέτεια του ανθρώπου επιτυγχάνοντας την "εν θεώ" ζωή. Και φυσικά αυτή η μέθεξη στη θεία χάρη αφορά το σύνολο του ανθρώπου σαν ψυχοσωματική οντότητα.
Ελπίζω να σου έδωσα μια αρχική εικόνα. Ευελπιστώ και εν όψη του Πάσχα να γράψουμε για το πλαίσιο που αναπτύσσεται ο Χριστιανισμός.
pico θα διαβάσω με προσοχή αυτά που γράφεις και θα ξαναέλθω...Τώρα είμαι λίγο μεθυσμένη γιατί τα πίναμε στου αστεροειδή...
Σε χαιρετώ.
Αδερφέ μου σ’ αυτή τη γενική "βιασύνη" που περιγράφεις, μου είχε διαφύγει και αυτό το πόστ και τα γενέθλιά σου τού πρώτου έτους στην μπλογκόσφαιρα! Με βάζεις σε σκέψεις κάθε φορά που σε διαβάζω, γι’ αυτό θα φροντίσω να σε διαβάζω τακτικότερα. Πάντως Χρόνια Πολλά και δημιουργικά γιατί είσαι απο τούς λίγους που διδάσκουν και διδάσκονται απ΄αυτήν εδω την ιστορία την πολύ ενδιαφέρουσα...
Δημοσίευση σχολίου