Σήμερα γιορτάζουμε την 34η επέτειο από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας. Πολλοί δημοσιογράφοι μιλούν για την ολοκλήρωση του μεταπολιτευτικού κύκλου και προαναγγέλουν το τέλος του δικομματισμού. Αν αυτό είναι το ζητούμενο ναι, τότε μιλάμε για το τέλος της μεταπολίτευσης. Όμως θεωρώ ότι τόσο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. όσο και η Ν.Δ. φέρουν στο σώμα τους τις κακοφορμισμένες πληγές ενός ολόκληρου συστήματος σε κρίση. Κρίση αξιών το ονομάζουν μερικοί. Εγώ θα μιλούσα απλά για απουσία κοινωνικού προσανατολισμού.
Ας δούμε μαζί ορισμένα δεδομένα αυτής της ξέφρενης πορείας προς τα εμπρός, όπως χαρακτηρίστηκε. Τα πολιτικά ονόματα που μονοπωλούν την επικαιρότητα δεν άλλαξαν. Η Αριστερά έγινε περισσότερη ευέλικτη και διαχειριστική. Τα επιχειρηματικά ονόματα άλλαξαν αλλά η ευκαιριακή επιχειρηματική πρακτική παραμένει η ίδια. Η οικογένεια ως δίχτυ προστασίας εξακολουθεί να αναπληρώνει την απουσία του κοινωνικού κράτους πρόνοιας. Τα δεκαπεντάλεπτα δελτία ειδήσεων από τα δυο κρατικά κανάλια μεταλλάχθηκαν σε ωριαία show off παρουσιαστών που πλασσάρουν «εαυτούς» ως είδηση από «παραχωρημένες», σε ιδιωτικά συμφέροντα, δημόσιες συχνότητες. Ο «Ταχυδρόμος» και οι «Εικόνες» έγιναν «Life & Style» και «Downtown». Οι βαρκούλες έγιναν φουσκωτά και κότερα. Η αντιπαροχή μετονομάστηκε σε Real Estate. Η «θεσούλα» στο Δημόσιο έγινε καριέρα στα Μ.Μ.Ε. Η τιμή και η υπόληψη ακόμα και στην προβληματική ελληνική εκδοχή της αντικαταστάθηκαν από την τηλεοπτική αναγνωρισιμότητα. Τα ενοικιαζόμενα δωμάτια έγιναν πεντάστερα ξενοδοχεία all inclusive. Και η Μύκονος παραμένει στη θέση της.
Σα σήμερα γεννήθηκα. Ενεργό μέλος πια αυτού του συστήματος διδάσκομαι καθημερινά και εφαρμόζω, σύμφωνα με τα διαμορφωμένα ψυχοσυνθετικά μου δεδομένα, επαγγελματικό οπορτουνισμό, κοινωνική αναλγησία και περιβαλλοντική αδιαφορία. Σήμερα δε βλέπω κανένα λόγο εορτασμού της φωτογενούς αλλά βαθιά προβληματικής αντιπροσωπευτικής μας Δημοκρατίας.
2 σχόλια:
χρόνια σου πολλά!
ο προβηματισμός επιβάλλεται, αλλά δεν μπορεί να καταργεί την επέτειο της δημοκρατίας.
ο δικοματισμός δεν αναιρεί την δημοκρατία σε καμία περίπτωση.
ούτε φυσικά ο καπιταλισμός, που αποτελεί το μοναδικο οικονομικο συστημα που σου επιτρεπει να γεννηθεις σκλαβος και να πεθανεις βασιλιάς, ή το αντίστροφο. Αν δεν είναι αυτό δημοκρατικό, τότε ποιο είναι?
Osela...σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές.
Μάλλον όμως διάβασες "διαγώνια" το ποστ. Γιατί το πραγματικό πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου πάντα, δεν είναι ο δικοματισμός αλλά ίδιος ο θεσμός της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας κάθοσον δημιουργεί ένα ενδιάμεσο σώμα επαγγελματιών διαχειριστών της εξουσίας οι οποίοι φροντίζουν, πρώτα απ' όλα, για την αναπαραγωγή της δικής τους κυριαρχίας (πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής).
Τέλος το καπιταλιστικό σύστημα δεν αφορούσε το παρόν. Όμως μιας και το αναφέρεις θα ήθελα να σε ρωτήσω τι εννοείς με τους όρους "βασιλιάς" και "σκλάβος".
Πιστεύεις ότι όποιος διαθέτει τα υλικά μέσα είναι περισσότερο απεγκλωβισμένος από την ύλη σε σχέση με αυτόν που δεν τα διαθέτει; Και εφόσον η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι καταφατική τότε γιατί οι οικονομικά "έχοντες", δεν προτείνουν, στη μεγάλη τους πλειονότητα, τίποτα περισσότερο από μεγαλύτερη κατανάλωση;
Επίσης πιστεύεις ότι αυτός θα έπρεπε να είναι ο μοναδικός σκοπός και το μοναδικό κριτήριο αξιλόγησης της ζωής ενός ανθρώπου ή ενός κοινωνικού συστήματος;
Την καλημέρα μου...
Δημοσίευση σχολίου