BACKSTAGE

Το περιβόητο debate δεν το παρακολούθησα. Έκανα όμως zapping στην τηλεοπτική του συνέχεια. Δηλαδή τις εκπομπές που ακολούθησαν στα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια τη συζήτηση των πολιτικών αρχηγών. Ο λόγος είναι ότι δεν με ενδιαφέρει πια ο «φτιασιδωμένος» λόγος πρώτης γραμμής, που υιοθετώντας τις συμβουλές των δεκάδων συμβούλων και image makers κατορθώνει να εμφανίζεται, όχι πολύ πειστικά είναι η αλήθεια, εκσυγχρονισμένος μέσα από συμπεριφορές και φράσεις κλισέ. Αυτό που κατά τη γνώμη μου παρουσιάζει περισσότερο ενδιαφέρον είναι να ρίξουμε μια φευγαλέα ματιά, πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να «πετρώσεις» όταν αντικρύζεις κατάματα την πραγματικότητα, στις ιδέες και τα πρόσωπα που, πλην του φωτογενούς αρχηγού, συντάσσονται με αυτές και καλούνται να τις υλοποιήσουν, εφόσον εκλεγούν.

Να δηλώσω ενθουσιασμένος από το επίπεδο των προσώπων και την καθαρότητα των ιδεών των δευτεραγωνιστών της πολιτικής μας υπόθεσης; Μάλλον όχι. Γιατί όσο υπάρχουν και επιμένουν να διεκδικούν θέση στο τηλεοπτικό μας τοπίο πολιτικές προσωπικότητες της εμβέλειας της Νατάσας Ράγιου, της Εύας Καϊλή, του ανεκδιήγητου νεαρού εκπροσώπου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που θέλοντας να υπερασπιστεί τη δημόσια & δωρεάν παιδεία εκστόμισε το αμίμητο «τα σημαντικότερα Πανεπιστήμια στον κόσμο είναι Δημόσια» για να μην μιλήσω για την Έφη, σταυρώστε με, Σαρρή και τους πολεμικούς ανταποκριτές του Κ.Κ.Ε. που χτυπούν μανιασμένα τα τύμπανα του πολέμου, τόσο περισσότερο θα απαξιώνεται η, έτσι κι αλλιώς, θαμπή πολιτική μας σκηνή. Και αυτό γιατί ο μέσος πολίτης υπερβαίνει τους προαναφερόμενους τόσο σε επίπεδο εξειδικευμένων γνώσεων όσο και σε επίπεδο γενικής πληροφόρησης. Και ο τηλεοπτικός φακός όσο γοητευτικός φαντάζει άλλο τόσο μεγεθύνει τις ελλείψεις και τις αδυναμίες.

Κάποτε, όχι πολύ παλιά, στην μεταπολεμική μας χώρα που αγωνιζόταν να απεκδυθεί το μανδύα της υστερημένης αγροτικής οικονομίας αναλάμβαναν το ρόλο των πολιτικών μας εκπροσώπων, ο Δάσκαλος, ο Γιατρός, ο Δικηγόρος, ή ο αστικοποιημένος Δημόσιος Υπάλληλος. Τα πρόσωπα αυτά περιβάλλονταν με το δέος της αυθεντίας καθώς αναλάμβαναν να δώσουν διέξοδο όχι μόνο στην οικονομική δυσανεξία των άκληρων αγροτών αλλά και στην πνευματική περιέργεια των τοπικών «κλειστών» κοινωνιών «ανοίγοντας» τες στο μαγευτικό νέο κόσμο του αναδυόμενου άστεος. Έτσι οργανώνονταν και συντηρούνταν, επί σειρά γενεών, τα πελατειακά δίκτυα καθώς αναλάμβαναν να ενώσουν πολιτισμικά τις πόλεις με την υστερημένη περιφέρεια. Η διαδικασία αυτή πέρασε το κρίσιμο σημείο ανόδου και τέθηκε σε μια καθοδική πορεία από τη στιγμή που το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ο Ανδρέας Παπανδρέου τοποθέτησαν τους παρίες του χτες στο προσκήνιο της ιστορίας.

Σήμερα, εικοσιέξι χρόνια μετά, τα παραδοσιακά πελατειακά δίκτυα καθώς δεν έχουν να προσφέρουν πια νέες εμπειρίες βρίσκονται σε μια ανεπίστρεπτη διαδικασία φθοράς. Τα κομματικά επιτελεία, στην προσπάθειά τους να επιλύσουν το πρόβλημα και να δώσουν στην πολιτική διαδικασία κάτι από την αίγλη του χτες, «υιοθετούν» κάθε φωτογενές αστεράκι που αναδύεται στο στενό κοινωνικό μας ορίζοντα αναγορεύοντάς το σε πολιτικό. Όμως είναι αυτοί, οι «απομαγεμένοι» σύγχρονοι αστέρες, που υπονομεύουν, με υποδειγματική συνέπεια είναι η αλήθεια, τη συλλογική μας εμπειρία καθιστώντας, περισσότερο εμφανή από ποτέ και για το λόγο αυτό περισσότερο αποκρουστική, την επίλυση των προσωπικών τους προβλημάτων και αδιεξόδων ως μοναδική αιτία ενασχόλησής τους με την πολιτική.

Το μόνο παρήγορο είναι ότι τη Νύχτα ακολουθεί πάντα η Αυγή...