ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΝ ΟΨΕΙ...

Τα «Πρόσωπα» με προσκαλούν σε ένα ακόμη Διαδικτυακό παιχνίδι ερωταποκρίσεων. Δύο παραληφθείσες προτάσεις - απόψεις, μια από έναν γνωστό συγγραφέα, ποιητή κλπ. και μια προσωπική κατάθεση του ατόμου που δίνει την πρόσκληση για παιχνίδι σχολιάζονται. Σε αυτές τις δυο αρχικές προστίθενται άλλες δυο, μια «διάσημη» και μια προσωπική από τον συμμετέχοντα στο παιχνίδι, ασχολίαστες αυτές, και το σετ των δυο τελευταίων μεταβιβάζεται σε επόμενους πέντε. Αυτοί σχολιάζουν τις δυο, διαλέγουν άλλες δυο που τους εκφράζουν τις οποίες μεταβιβάζουν στους επόμενους κ.ο.κ. Ξεκινάμε λοιπόν...

1) «Και νάσαι όπως γεννήθηκες, το κέντρο του κόσμου». Είναι η φράση που μου παραδίδει ο Άρης από τους «Προσανατολισμούς» του Ελύτη.

Φαντάζομαι τον Ελύτη, αυτόν τον ακατάβλητο υμνητή του Φωτός, να οραματίζεται την ανάδυση μιας αποκαθαρμένης, από περιττά βάρη, Φυσικής ύπαρξης. Μιας ύπαρξης ευλογημένης που είναι σε θέση να αναδείξει, με τα συμβολικά μέσα που διαθέτει, το μήνυμα της Συμπαντικής αρμονίας, όπως ακριβώς οι φωτεινές ακτίνες παιχνιδίζουν ελάχιστες εκδοχές ομορφιάς καθώς ανατέμνουν την ύλη. Με αυτόν τον τρόπο ναι, θα μπορούσαμε να αποτελέσουμε παραδειγματική αναφορά κάποιου νοητού κέντρου...

2) «Ο άνθρωπος από κάπου έρχεται όταν γεννιέται και κάπου πάει πεθαίνοντας. Η ενσάρκωσή του και η περιπέτειά του στον πλανήτη Γη, δεν είναι παρά μια φάση της διαδρομής του σ' αυτό που εμείς εδώ λέμε χώρο, χρόνο, σύμπαν». Είναι η προσωπική άποψη-κατάθεση του Άρη προς σχολιασμό.

Θεωρώ ότι αυτή η έννοια του προκαθορισμού, υπό την έννοια ενός Θεϊκού σχεδίου που υπονοείται στο πρώτο μισό της άποψης δεν υφίσταται. Είμαστε ανακατανομές του Τίποτα, σύμφωνα τις ισχύουσες, σημερινές απόψεις της Φυσικής επιστήμης, τυχαίες συναθροίσεις ύλης και αντιύλης που αγωνιζόμαστε να διατηρηθούμε στην ύπαρξη κουβαλώντας ίσως το μνημονικό ίχνος της ανυπαρξίας μας. Όμως ο συνδυασμός ύλης και πνεύματος, χαρακτηριστικό γνώρισμα του ανθρώπου, μας επιτρέπει να ατενίζουμε λίγο περισσότερο αισιόδοξα το θάνατο, δηλαδή τη λησμονιά καθώς ξετυλίγουμε την ουσία της ύπαρξή μας στο χώρο και το χρόνο. Από την ενστικτώδη διαιώνιση του είδους μέχρι την Τέχνη και από τα Επιστημονικά επιτεύγματα μέχρι τα Φιλοσοφικά και Θεολογικά Συστήματα διακρίνω μια συνεχή αγωνιώδη προσπάθεια απάντησης στο ερώτημα της ύπαρξης και του θανάτου και ταυτόχρονα μια προσπάθεια εξύψωσης. Ο καθένας από εμάς, επιλέγοντας τον αγώνα και τα μέσα του, έρχεται αντιμέτωπος με τον υπέρτατο κριτή. Το Χρόνο...

3) «Αν συνεχίσομε να γεμίζομε τον κόσμο με ακίνητους, πώς θα ζήσουνε οι ζωντανοί; Κουράστηκα με τις αναμνήσεις. Αφήστε ήσυχους αυτούς που γεννιούνται! Μεριάστε να μεγαλώσουν. Μην τάχετε σκεφτεί όλα γι’ αυτούς. Μην τους διαβάζετε το ίδιο βιβλίο. Αφήστε τους ν’ ανακαλύψουν την αυγή και να δώσουν όνομα στα φιλιά τους». Αυτούς τους στίχους από το ποίημα του Πάμπλο Νερούντα «Κάποια Κούραση» παραδίδω στους επόμενους, μαζί με τη πρόταση...

4) «Ερωτευόμαστε Απουσίες»...

Αναλαμβάνει ο Asteroid, τα 7 Demons, ο Σπύρος με τις πτήσεις του, η Μάρω και η Fevis. Και για όσους τολμήσουν να με αγνοήσουν...θα λογαριαστούμε στη Μύκονο...με....μαγιό.)))