«Οι έλξεις είναι ανάλογες με τα πεπρωμένα. Η ζωή μας εξαρτάται από την ένταση και το εύρος των παθών μας. Αν μείνουμε πιστοί στα πάθη μας, τότε ο κόσμος γίνεται ο καθρέπτης του μυστικού μας».
Αυτός ο γεμάτος αγέρωχη πρόκληση λόγος βρίσκεται χαραγμένος στον τάφο του Charles Fourier. Ενός από τους Γάλλους κοινωνικούς οραματιστές του πρώτου μισού του 19ου αι. που ο Marx αποκαλεί ουτοπικούς.
Στην εποχή των φθηνών παθών που καταναλώνονται «ορθολογικά» τα παραπάνω λόγια φαντάζουν περισσότερο επίκαιρα από ποτέ...
12 σχόλια:
όσο πιο μεγάλα πάθη, τόσο πιο μεγάλος κι ο καθρέπτης...
Σπύρο καλησπέρα...μαζί με αυτό που περιγράφεις θα ήθελα να συμπληρώσω ότι...όσο πιο μεγάλα τα πάθη τόσο περισσότερο κινδυνεύει να ραγίσει ο καθρέπτης...
τότε ο κόσμος γίνεται ο καθρέπτης του μυστικού μας».
τόσο περισσότερο κινδυνεύει να ραγίσει ο καθρέπτης...
Αφού ο καθρέφτης συμβολικά εξισώνεται με τον κόσμο...το ράγισμά του...είναι το ζητούμενο?
....να σου δώσω μια να σπάσεις....
Αυτο τελικά θέλουμε ερχόμενοι σε αντιπαράθεση με τα πάθη μας σ΄ενα καθρεφτη δεινών και όχι μόνο.
Τι πεζή που θα ταν η ζωή χωρίς τα πάθη της!
Εγώ δεν πιστεύω πια στους καθρέφτες. Δεν καθρεφτίζουν τίποτα, καιμά αλήθεια δεν αντανακλούν. Ο καθρέφτης συλλαμβάνει μια εικόνα, μα ο άνθρωπος είναι σαν το βίντεο, μέσα του και έξω του, τίποτα δεν τον συλλαμβάνει τουλάχιστον ολόκληρο και στη δυναμική του.
Την καλή νυχτιά μου αφήνω και προχωρώ.
Livana...αν τα πάθη μας είναι "μεγάλα" και φλογερά ενδέχεται ν' αγκαλιάσουν τον κόσμο. Ταυτόχρονα όμως, εξαιτίας των εσωτερικών εντάσεων μπορούμε να οδηγηθούμε σε προσωπική κατάρρευση. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο και ίσως και να μην υπάρχει καν ζητούμενο σε τέτοιες ακραίες προσωπικότητες, πέρα από την εκφραστική αναγκαιότητα...
Μάρω διαφωνώ με την τοποθέτησή σου. Τα πάθη συνιστούν καθρέφτη δεινών μόνο αν αποτελούν την αθέατη, μη αποδεκτή πλευρά του εαυτού μας.
Pussy Galore...καλώς ήρθες.
Με τόσο ιντριγκαδόρικο ψευδώνυμο, όπως αυτό που συστήνεσαι, θα συμφωνούσα ακόμα και αν διαφωνούσα...)))
Βασιλική θα συμφωνήσω μαζί σου ως προς την στατική εικόνα που αναπαράγει ο οποιοσδήποτε καθρέπτης. Όμως, την ίδια κριτική θα μπορούσαμε να καταθέσουμε ενάντια σε οποιαδήποτε ανθρώπινη δραστηριότητα, της τέχνης και της επιστήμης συμπεριλαμβανομένων...
Καληνύχτα...
ΥΓ. Όπως κλείνεις το σχόλιό σου θα μπορούσα να υποθέσω ότι δεν θα με ξαναεπισκεφτείς...
12 Ιουλ 2007 1:18:00 πμ
Ωραίο συμπέρασμα έβγαλες! Πώς σου ήρθε αυτό βρε χαζέ; Απλώς συνέχισα την βόλτα μου χθες σε άλλα μπλογκ μετά από το δικό σου, άκου τι σκέφτεται ο άνθρωπος, ήμαρτα Παναϊα μου -που έλεγε κι η Λωξάνδρα!
Λοιπόν, περιττές οι ανασφάλειες αυτού του είδους.
Και η τέχνη όπως και η επιστήμη έχουν δυναμική, όχι, δεν είναι όπως ο καθρέφτης, έτσι νομίζω τουλάχιστον...
Φιλιά και καλή σου μέρα!
Βασιλική σε πειράζω...
Σχετικά με την εικόνα του σύμπαντος που επεξεργάζονται οι τέχνες και οι επιστήμες δεν μπορούν παρά να είναι στατικές απεικονίσεις από τη στιγμή που δρουν προσδιοριστικά, δηλαδή με περιοριστικά. Ένα απτό παράδειγμα από το χώρο της τέχνης, η ζωγραφική...
ΥΓ. Πότε σκοπεύεις να μας επισκεφτείς πάλι;
Δημοσίευση σχολίου