ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΤΗ ΜΟΥ...ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ...

Σκέφτομαι την πυρκαγιά στην Πάρνηθα. Κάθε χρόνο κομπάρσοι στο ίδιο έργο. Σε αυτό το γιατί που μετεωρίζεται μαζί με τις στάχτες στον Αττικό ουρανό αντιστοιχεί μια απάντηση. Και η απάντηση αυτή είναι ιστορικά προσδιορισμένη και καθόλου ανακουφιστική.

Ο σύγχρονος Δυτικός Πολιτισμός στηριζόμενος στις αρχές του Γαλλικού Διαφωτισμού περί ελευθερίας και ισότητας του Ατομικού ανθρώπου δομεί την ηθική του υπόσταση στην έννοια της ευδαιμονίας (ατομική κατά βάση στη Φιλελεύθερη εκδοχή της, ή αντίστοιχα συλλογική στην Κοινοτίστικη). Η έννοια αυτή από τη στιγμή που έχει αποσυνδεθεί από τη θεία αγαθότητα, δηλαδή ατενίζω το Θεό – Λόγο και μετέρχομαι της ευτυχούς πληρότητας, δεν μπορεί στην επίγεια εκδοχή της παρά να ταυτίζεται με την ευημερία. Η τελευταία καθώς δε γνωρίζει άλλο δρόμο εκπλήρωσης από τη χρησιμοθηρία αντιμετωπίζει πάντα το «αντικείμενο», είτε άνθρωπος είναι αυτό είτε πράγμα, σαν ένα «κάτι» προς ιδιοποίηση με μοναδικό σκοπό την απόλαυση.
Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την αποδοχή από το σύνολο του Δυτικού κόσμου της κουλτούρας μαζικής κατανάλωσης η χρησιμοθηρική συμπεριφορά έχει λάβει τη μορφή μιας επιδειξιομανούς καταναλωτικής παράνοιας, η οποία έχει αποδομήσει οποιοδήποτε αίσθημα φυσικοκοινωνικής ευθύνης. Ένα παίγνιο της μορφής «ο Νικήτης τα παίρνει όλα» διατρέχει το σύνολο της Δυτικής οικονομικοκοινωνικής πυραμίδας. Με αυτό τον ιδιαίτερα αποτελεσματικό τρόπο έχουμε όλοι μεταβληθεί σε δυνητικούς Λεβιάθαν που υπηρετούμε μέσω της φαντασιακής μας ταύτισης τον πραγματικό Λεβιάθαν που δε γνωρίζει περιορισμούς στην απόλαυση. Και μη μου αντιτάξετε ότι υπάρχουν και άλλες στάσεις ζωής που πριμοδοτούν τη φυσικοκοινωνική ευθύνη. Συνιστούν μήπως κυρίαρχο ρεύμα; Ή προβάλλονται επαρκώς μέσω των μηχανισμών κοινωνικής ένταξης και εκπαίδευσης, μεταξύ των οποίων και ο ξεφτισμένος θεσμός της οικογένειας, για να αποτελέσουν το αύριο της ανθρωπότητας;

Το γεγονός ότι η έννοια της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, κατακερματισμένη σε επιμέρους θύλακες συμφερόντων, πνέει τα λοίσθια, δεν αποτελεί το χειρότερο σενάριο. Περισσότερο απογοητευτικό είναι το γεγονός ότι όλοι οι υπόλοιποι οργανώνουμε τη ζωή μας με μοναδικό σκοπό την εισδοχή στους κόλπους των σύγχρονων παγκοσμιοποιημένων «Πατρικίων» που περιφέρουν την ανυπαρξία τους, άμοιροι οποιασδήποτε κοινωνικής ευθύνης.

Έχοντας αυτά κατά νου ποιά πειστική επιχειρηματολογία να αντιτάξεις στα κυκλώματα που δρουν σχεδόν αυτονομημένα στις παρυφές της εκτελεστικής εξουσίας και πλουτίζουν από τη μπίζνα της νομιμοποίησης οικοπέδων που χαρακτηρίζονται Δασικές εκτάσεις; Με ποιά αιτιολογία να φρενάρεις αυτόν που εκμεταλλεύεται επικοινωνιακά την ομολογουμένη «αδυναμία» του Κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού με μοναδικό σκοπό το κομματικό ίδιο όφελος; Και τελικά πώς να προχωρήσει ο κακοχρησιμοποιημένος θεσμικός εκσυγχρονισμός, όταν είναι πλέον φανερό ότι ζούμε για να υπηρετούμε τη ματαιόδοξη αυταρέσκεια των λίγων - ανομολόγητο πόθο των πολλών;

Ας πάψουμε λοιπόν να χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα για όσα θα εξακολουθήσουν να επισυμβαίνουν. Όλοι μας πριμοδοτούμε, είτε ακούσια λόγω άγνοιας είτε εκούσια λόγω συμμετοχής, την σπατάλη φυσικών πόρων και κοινωνικής ευαισθησίας όντας εγκλωβισμένοι στο καβούκι της ατομικής μας αλαζονείας.

ΥΓ. Δείτε αυτή την ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία για την αναδάσωση στην Πάρνηθα...