Δυο αμερικανίδες φοιτήτριες, η Βίκυ και η Κριστίνα ξεκινούν για ένα ταξίδι αναψυχής στην καλοκαιρινή Βαρκελώνη. Η γνωριμία τους με έναν «καταραμένο» ζωγράφο, τον Χουάν Αντόνιο, θα τις φέρει αντιμέτωπες με τον βαθύτερο εαυτό τους και το «μοντέλο» ζωής που ακολουθούν.
Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Woody Allen «φλυαρεί» με το δικό του μοναδικό τρόπο περί έρωτα, τέχνης και ανθρωπίνων σχέσεων. Βλέποντας την ταινία καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ο έρωτας είναι μια μορφή τέχνης απόλυτα κατανοητής από τους «καθημερινούς» ανθρώπους. Εδώ σημασία δεν έχει τόσο η σωματική παραφορά όσο η πνευματική διέγερση, αυτή η πανίσχυρη δύναμη που μας οδηγεί στην προσωπική υπέρβαση και τον επαναπροσδιορισμό των εσωτερικευμένων κοινωνικών ορίων. Η σύγχρονη τέχνη από τη στιγμή που έχει χάσει τον «ουσιώδη» προσανατολισμό της και παλινωδεί μεταξύ μορφικής πρωτοτυπίας και προσωπικού βιώματος από τη στιγμή που, για τους παραπάνω αναφερόμενους λόγους, έχει απωλέσει την επαφή της με το λαό παραδίδει τη σκυτάλη στον έρωτα αυτή την ακατάλυτη επιθυμία γνώσης που αναλαμβάνει να μας οδηγήσει στον βαθύτερο εαυτό μας μέσα από την κατάδειξη των περιττών δεσμών και συμβάσεων που μας τυρρανούν και μας αποπροσανατολίζουν. Οι ηρωίδες της ταινίας συμμετέχοντας ενεργά σε αυτή τη μετασχηματιστική διαδικασία τολμούν να κοιτάξουν κατάματα τις «ευκολίες» τους και να πορευτούν διαλεκτικά σε ένα ανώτερο επίπεδο αυτοσυνείδησης. Το ερώτημα αν αυτό μεταφράζεται σε ένα ανώτερο επίπεδο βίου παραμένει ευφυώς αναπάντητο τονίζοντας εμφαντικά τη φιλελεύθερη φιλοσοφική στάση που αντιλαμβάνεται τη ζωή σαν «ανοιχτή» δυνατότητα.
Η σκηνοθεσία στο γνωστό θεατρικό ύφος του Allen βασίζεται στους πυκνούς και έντονους διαλόγους μέσα από τους οποίους εξελίσεται, με απόλυτη αίσθηση του φιλμικού χρόνου, η ιστορία. Η εξαιρετική φωτογραφία με τον υποβλητικό φωτισμό, η μελαγχολική κιθάρα και τα υπέροχα πλάνα μιας Βαρκελώνης που οραματίστηκε ο Gaudi αναλαμβάνουν να «ταξιδέψουν» το θεατή στον ψευδαισθητικό χωροχρόνο των υποψιασμένων μεγαλοαστών εκεί όπου κυριαρχεί η καλλιτεχνική αντίληψη της ζωής αλλά δεν εκλείπουν οι συμβάσεις και η πλήξη. Οι πρωταγωνιστές με πρώτο και καλύτερο το Havier Bardem στο ρόλο του Χουάν Αντόνιο συνεπικουρούμενος από την Penelope Cruz στο ρόλο της υστερικής Μαρία Ελένα, τη Scarlett Johansson αλλά και τη Rebecca Hall δημιουργούν ένα εκρηκτικό σύνολο χαρακτήρων.
Μια δραματική κομεντί που φιλοδοξεί να «αναγνωστεί» σαν κάτι περισσότερο από μια προκλητική ερωτική ιστορία.
17 σχόλια:
Ρε κάθαρμα πήγες και το είδες???
Τι είχαμε πει,ε???
Πήγαμε κι εμείς.
Μαλακία μας φάνηκε.
7...μάλλον διαφωνείς με την κριτική μου...
...Ελαφρώς!
Καλημέρα και καλή εβδομάδα!
Και εγώ το είδα και μου άρεσε πολύ.. Για λιγότερο .. πνευματικούς λόγους ίσως, αλλά δεν βαριέσαι... Το αποτέλεσμα μετρά...:-)
υ.γ. Άσε που τσίμπησα και με αυτό το περί ανεκπλήρωτων ερώτων...
Εμάς επιτρέψτε μας να επιμένουμε στο περί μαλακίας.
Ακόμα και το λεσβιακό ήτο άνευρο και χωρίς αισθησιασμό.
Fevis...είδες οι ανεκπλήρωτοι έρωτες...μας αφορούν όλους τελικά. Όπως και η μετασχηματιστική δυναμική που κρύβει μέσα της η ερωτική επιθυμία. Αν καταφέρουμε φυσικά να απεγκλωβιστούμε από τις συμβάσεις και τις ευκολίες μας...Για μένα αυτή είναι και η κεντρική ιδέα γύρω από την οποία δομείται η ταινία...
ΥΓ. Όλα καλά;
7...εσάς τώρα τι να σας πούμε που είσαστε και φίλος; Προφανώς η θεματολογία της ταινίας δεν σε άγγιξε. Θεμιτό αυτό. Αλλά μια ταινία δεν κρίνετε μόνο με συναισθηματικά κριτήρια.
Όσον αφορά τώρα το λεσβιακό το ζήτημα δεν ήταν η πρόκληση αλλά να τονιστεί, πάντα κατά τη γνώμη μου, το δειλό, έτσι δεν συμβαίνει σε όλες τις πρώτες φορές, ξεπέρασμα των ορίων. Γι' αυτό το λόγο και σου φάνηκε άνευρο...
Nαι,δεν μας άγγιξε η διαταραχή προσωπικότητας τύπου καλοζωισμένου,παρασιτικού κωλόπαιδου του ατάλαντου ως ζωγράφου πρωταγωνιστή,που το συναισθηματικό του τέλμα εκφράζεται κατατονικά στο "με- καβλώνετε -και- οι- δυό- σας- και -θέλω- να- σας -γαμήσω -ταυτόγχρονα - έτσι-για-να-επιβεβαιώσω-στον-εαυτό-μου-ότι-δεν-είμαι-εντελώς-μηδενικό-αλλά-απλώς-ρηχός-συναισθηματικά-ερημωμένος-αλλά-και-κολλημένος-με-τη-θεόμουρλη-πρώην-μου-που-της έκλεψα-και-τη-μανιέρα-καινωνικά-απροσάρμοστος-και-εαυτούλης ".
Έλεος δηλαδή,με την παπαριά...
7...αυτή είναι η μια πτυχή της ιστορίας όπως με ακρίβεια την περιγράφεις. Η άλλη πτυχή όμως θα μπορούσε να λέει ότι...εγώ ο "καταραμένος" εαυτούλης...ο ατάλαντος ζωγράφος...στηλιτεύω τη ρηχότητα των συναισθημάτων σας, καταδεικνύω την ελαφρότητα των επιλογών σας, απελευθερώνω την επιθυμία σας και σας καθιστώ υπεύθυνους για το διαχωρισμό του "θέλω" από το "πρέπει". Εσύ σαν "αριστερός" θα έπρεπε να έχεις σε μεγαλύτερη εκτίμηση τη ρήση "δεν θα υπάρχουν ζωγράφοι αλλά άνθρωποι που ζωγραφίζουν".
Έτσι είναι φίλε μου. Το ποτήρι μπορείς να το δεις είτε μισοάδειο είτε μισογεμάτο. Διαλέγεις και παίρνεις. Εσύ στέκεσαι στον κολοπαιδισμό του ήρωα και την βολικότητα ενός pollitically correct ρόλου και εγώ στην αισθητική του και την δυνατότητα του να εμπνέει, να μετασχηματίζει και γιατί όχι να ισοπεδώνει...
ΥΓ. Χωρίς έλεος
Αγαπητέ Pico,
Από πότε η κατάδειξη της ελαφρότητας, η απελευθέρωση της επιθυμίας,ο καθορισμός της υπευθυνότητας,η έμπνευση και ο μετασχηματισμός,αποτελούν ιδιότητες και προσόντα ενός μηδενικού με πρωτόγονο και υπερτροφικό-συγκεχυμένο "εγώ" ?
Θα τρίζουν τα οστά του Πλάτωνα,του Freud και του Lacan,ενώ στο DSM θα τραβούν τα βυζιά τους απαγγέλοντας στίχους από της Αποκάλυψη...
Όχι βέβαια ότι στην Ιστορία,δεν έχουν βρεθεί παρόμοια υπερτιμημένα υποκείμενα.
Οι Καιροί έχουν στενάξει από Χίτλερ και χιτλερίσκους μέχρι περιφερόμενους Ιεροκήρυκες και Αιρετικούς(όχι κατ΄ανάγκη αιρετικούς της θρησκείας μόνο)που με "μαεστρία" καταβαράθρωσαν τα δυσκολοδομημένα (και ενίοτε σαθρά "πρέπει") για χάρη των βασικών αλλά πρωτόγονων "θέλω" που κινούνται από ένστικτα στις ακρώρειες του ζωώδους.
Το "μήλο της Αμαρτίας" είχε και έχει πολλές,πάμπολλες εκδοχές και όψεις...
Καλημέρα.
υγ.Είπαμε,την "ατομική" πρωτοβουλία-θεμέλιο του καπιταλισμού,την έχουμε ανηλεώς χεσμένη.
;-)
7...έτσι ακριβώς μέσα από διαρκείς αντιφάσεις πορεύονται οι άνθρωποι αλλά και η ιστορία. Το σημαντικό μαζί με το ασήμαντο, το ποταπό με το μεγαλειώδες. Εξαρτάται από την "γωνία λήψης" που το βλέπεις. Είναι σαν να αξιολογείς για παράδειγμα τον Picasso όχι με βάση το ζωγραφικό του έργο αλλά με βάση τη συμπεριφορά του, κυρίως απέναντι στο στενό του περίγυρο. Ή για να μην φεύγουμε τόσο μακριά σαν να αξιολογείς τον καλλιτέχνη Woody Allen έχοντας σαν σημείο αναφοράς τη σχέση του με τη θετή του κόρη και τη συμπεριφορά του απέναντι στη Mia Farrow.
Ο καλλιτέχνης λοιπόν της ιστορίας μας είναι "αξιοπρόσεχτος" σαν χαρακτήρας όχι μόνο γιατί έχει την ικανότητα να γκρεμίζει τις βεβαιότητες της Βίκυ, όχι μόνο γιατί ωθεί την Κριστίνα να ασχοληθεί με τη φωτογραφία αλλά και γιατί η γοητεία που ασκεί δεν διαμεσολαβείται από κοινωνικούς ρόλους. Αλλιώς θα μπορούσε να απολαμβάνει το ρόλο του επιτυχημένου ζωγράφου και να περιδιαβαίνει με το κεφάλι "ψηλά" τους κοσμικούς κύκλους της Βαρκελώνης. Όπως ακριβώς πράττουν οι τόσο αυστηροί, και με τόσο κενές ζωές, επικριτές του.
Ξέρεις πολλούς που αποδομούν κατ' αυτό τον τρόπο το περιβόητο κοινωνικό τους status;
Κοινωνιολογίζεις(sic) πολύ και αρνείσαι να κατανοήσεις ότι η διαδικασία της αποδόμησης δεν εκτιμάται με κοινωνικά κριτήρια,αλλά με ψυχο-παθολογικά.
Δεν μπορείς να δεις στον "επαναστάτη" της κλανιάς,την πραγματική του διάσταση:αυτή ενός ρηχού και με ανώριμο Εγω,Τίποτα.
Και ξέρεις,η διάκριση ανάμεσα στη Μεγαλοφυία (Picasso), στην Ψυχοπαθολογία (Allen) και στο αποδομημένο,αλλοτριωμένο Μηδενικό(ο πρωταγωνιστής-μη χέσουμε),δεν είναι παρά μια λεπτή,ασαφής γραμμή συναπτικών νευρώνων...
Αρκετή όμως και ικανή για το Μεγάλο ή για το Τίποτα.
Τα σέβη μας,κουλτουριάρη-γκομενιάρη!
;-)
7...χμμμ....τουλάχιστον αναγνωρίζεις δυνατότητες μεγαλείου στον τιποτένιο πρωταγωνιστή μας. Και μιας και το πιάσαμε έτσι έχω την αίσθηση ότι ο χαρακτήρας του ζωγράφου δεν αποτελεί τίποτε λιγότερο από το "ιδανικό εγώ" του Allen.
Αναφέρεις τη λέξη αποδόμηση. Να σου θυμίσω ότι η θεωρία της "δόμησης" έχει σαν βάση τις ανθρωπολογικές μελέτες του Levi Strauss.
Τέλος, τα ψυχοπαθολογικά κριτήρια νευρωνικών συνάψεων νομίζω ότι εκδηλώνονται σαν συμπεριφορικές διαταραχές. Αυτές δεν έχουν ως σημείο αναφοράς μια κοινωνική νόρμα; ΄
ΥΓ. Σε ιντριγκάρει η διαφωνία; )))
Όχι όμως, όπως παλαιότερα!
Διότι ξέρουμε πλέον ότι στο τέλος,είτε θα σε πείσουμε,είτε θα διαπιστώσουμε ότι δεν κταλαβαίνεις Χριστό!!!
:-ΡΡ
Και να το σοβαρέψουμε τώρα:
"Στρουχτούρα να φύγουμε",που έλεγε και ο Τζιμάκος.
ΔΕΝ αναγνωρίζουμε στοιχεία ή δυνατότητες μεγαλείου στον πρωταγωνιστή με τη στενή έννοια της κοινωνικής διάστασης.Αναγνωρίζουμε στοιχεία "ιδεοληψίας μεγαλείου"...δηλαδή "γειά σου!".
Στο τι αποτελεί για τον Allen,να συμφωνήσουμε μαζί σου,αλλά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εαν κάτι τέτοιο περιποιεί τιμή για τον στρυφνό,σαλταρισμένο κινηματογραφιστή...
Επίτρεψε εδώ να σημειώσουμε ότι ο Δομισμός έχει για father τον ελβετό γλωσσολόγο Saussure (τρελιάρικο ονομα-όποτε το ακούμε "κάτι" μας κάνει!).Ο σεβαστός Levi-Strauss ορμώμενος από εκεί (και από τον Trubetzkoy -αυτό πάλι δεν μας "κάνει" κάτι...)ίδρυσε τη Δομική Ανθρωπολογία,στην οποία στεκόμαστε με σεβασμό και περίσκεψη-στο βαθμό πάντα που μπορούμε να ασχοληθούμε μαζί της και να την προσεγγίσουμε...
Σαφώς και οι διαταραχές συμπεριφοράς εδράζονται σε μεγάλο βαθμό σε κοινωνικές νόρμες-αλλα θα σε απογοητεύσουμε.Δεν εξηγούνται μόνο με αυτές.Για την ακρίβεια ο ρόλος τους είναι σχεδόν δευτερεύουσας σημασίας...
υγ.Δομισμός! Αυτή η λέξη κι αν μας τρελαίνει!!!
(ναι,το μυαλό μας είναι βρώμικο ;-) )
7...αν ο ήρωάς μας χαρακτηρίζεται από "ιδεοληψία μεγαλείου" τότε πως εξηγείς την καταλυτική επίδραση που ασκεί στις γυναίκες που συναναστρέφεται; Να υποθέσω ότι παραγνωρίζεις την επίδραση που ασκεί ο γητευτής;
Τώρα για τον Saussure έχεις δίκιο, ότι δηλαδή θεωρείται αυτός ο πατέρας του Δομισμού, με την υποσημείωση όμως ότι ο ίδιος μάλλον το αγνοούσε καθώς ο Levi Strauss "πατεντάρισε" μεταγενέστερα τη λέξη στρουκτουραλισμός. Επίσης θα πρέπει να αναγνωρίσεις ότι οι γλωσσολογικές καταβολές του στρουκτουραλισμού μάλλον ενισχύουν τον "κοινωνιολογισμό" μου.
Τέλος εγώ μίλησα για εκδήλωση της ψυχοπαθολογίας ως συμπεριφορική διαταραχή και όχι για εξήγησή της. Δηλαδή με διαφορετικά πολιτισμικά δεδομένα πολλές από τις χαρακτηριζόμενες σήμερα ως "τυπικές" κλινικές περιπτώσεις δεν θα αναγνωρίζονταν ως τέτοιες και οι ψυχίατροι δεν θα είχαν την ευκαιρία να μελετήσουν τις "συνάψεις" τους.
ΥΓ. Το όνομα Giacomo Girolamo Casanova σου λέει κάτι;
Διότι η γυναίκα - και πολλές αδερφές επίσης- έχουν "διδαχθεί" από την κοινωνία,μέσω εσωτερίκευσης των κοινωνικών παραστάσεων(άρα και ανά-παραστάσεων),να γοητεύονται απο το "ισχυρό"-και η ιδεοληψία μεγαλείου είναι κατάσταση άρρηκτα συνδεδεμένη με τη σημειολογία και τις ερμηνείες του "ισχυρού".
Νομίζουμε αυτά τα έχει πει και ο Strauss.
Δεν καταλαβαίνουμε λοιπόν προς τι η ερώτηση?
Το ζήτημα βέβαια,ήταν πάντα το εαν και το πως το "υποκείμενο" μπορεί να διαπραγματευτεί τους κοινωνικούς του ρόλους χωρίς να υπάρξει χάσμα στην ψυχή του.Το πως μπορεί λειτουργικά να δημιουργήσει τις δικές του αντιστάσεις ώστε το "εγώ" του να μη γίνει παίγνιο του κάθε ανώριμου σαλεμένου μαλάκα με το τιποτένιο "εγώ" του,το συνθλιβμένο από τις παρανοικές αναπαραστάσεις του δεσποτικού "υπερεγώ" του.
Τέλος μια διατύπωση χωρίς εξήγηση-ή χωρίς προσπάθεια ερμηνείας,προσωπικά δεν μας λέει τίποτε και ούτε εκτιμούμε ότι πάει το πράγμα πουθενά...
Κάτω από αυτό το πρίσμα είναι που ευτυχώς στο σύγχρονο πολιτισμό,μπορούμε και ορίζουμε καταστάσεις πρόσωπα και συμπεριφορές κι έτσι βλέπουμε ότι "ο βασιλιάς είναι γυμνός"-εκεί που σε άλλες εποχές θα έβλεπαν ενδεχομένως ότι ο βασιλιάς είναι ντυμένος αλλά και επιπλέον ότι είναι ο μέγας σαμάνος,ο απίστευτος γαμιάς,ο θεόσταλτος προφήτης,ο κακός μάγος,ο δαιμόνισμένος,κλπ,κλπ...
Την ευχή μας.
υγ.Εμείς τα πεζά,το μόνο που βλέπουμε στον Καζανόβα (πέρα από ρηχό συναίσθημα και μητρικές ματαιώσεις),είναι ένα δημόσιο διασπορέα αφροδισίων νοσημάτων.
Δημοσίευση σχολίου