SIEMENS...ΕΛΕΗΣΟΝ

Το σκάνδαλο με τη διαχείριση «μαύρου χρήματος» για την ανάληψη κρατικών έργων από τη γερμανική εταιρία Siemens ακούμπησε επιτέλους την καρδιά ενός σαθρού πολιτικού οικοδομήματος και στην Ελλάδα. Το ζήτημα δεν είναι αν ο Θεόδωρος Τσουκάτος πρόσωπο κλειδί στην κυβέρνηση Σημίτη εκείνης της εποχής, μιλάμε για το 1998, πήρε τα χρήματα για λογαριασμό δικό του ή για λογαριασμό του κόμματος που εκπροσωπούσε. Το ζήτημα δεν είναι καν ο εν λόγω πολιτικός ή το ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Το ζήτημα είναι η διαρκώς επιτεινόμενη κρίση του θεσμού της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Ένα μοντέρνο σύστημα εκμετάλλευσης των πολλών από τους λίγους, που τελεί υπό συνταγματική νομιμοποίηση. Γιατί τι άλλο συνιστά η ανάθεση της κυβέρνησης σε ένα σώμα αντιπροσώπων με τετραετή λαϊκή νομιμοποίηση πέρα από εκχώρηση κυριαρχικού δικαιώματος; Έχει καμμία ουσιαστική διαφορά το γεγονός ότι ο αυτοκράτορας, ο ελέω θεού ηγεμόνας έχει αντικατασταθεί από μια βουλή αντιπροσώπων; Εκτός αν φανταζόμαστε ότι οι άνθρωποι αυτοί συνιστούν μια ειδική κατηγορία, ένα προϊόν κάποιου εργαστηρίου, με μοναδικό σκοπό την προώθηση του κοινού «καλού» ενάντια, σε πλείστες όσες περιπτώσεις, στο δικό τους υποκειμενικό συμφέρον. Η ισότητα των πολιτών δεν εξαντλείται στην ισονομία, δηλαδή στη χορήγηση ίσων «παθητικών» δικαιωμάτων, αλλά εκτείνεται στην ενεργό συμμετοχή στις δημόσιες υποθέσεις. Μια συνεχής δραστηριότητα όπου το κοινό «καλό» χωρίς να προϋποτίθεται και χωρίς να χρειάζεται επαγγελματίες «ειδικούς» αποτελεί προϊόν συλλογικής συναπόφασης.

Βέβαια για να μη μακρυγορήσω περισσότερο η παραπάνω περιγραφόμενη κατάσταση λαμβάνει, σε χώρες όπως η δική μας, ακόμα πιο εκρηκτικές διαστάσεις αν αναλογιστούμε την έκταση της Δημόσιας Διοίκησης και τον αριθμό των λειτουργών της, την πολυνομία αλλά και την επικάλυψη αρμοδιοτήτων μεταξύ των διαφόρων φορέων.
Υπό αυτές τις συνθήκες το Siemens...ελέησον συνιστά μονόδρομο.

ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΑΡΧΗ...

Ένα αγοράκι προϊόν του έρωτα ενός άνδρα, του αδερφού μου, και μιας γυναίκας, της γυναίκας του, εισήλθε σε έναν καινούργιο και φιλόξενο γι’ αυτό, προς το παρόν, κόσμο.

Tα ζητήματα που απασχολούν σε μακροπρόθεσμη βάση τον παγκοσμιοποιημένο Δυτικό πολιτισμό αφορούν στη μόλυνση του περιβάλλοντος και την επαπειλούμενη, στο μέτρο που συνιστά απόρροια της ανθρώπινης δραστηριότητας, κλιματική αλλαγή, καθώς και στην κρίση του θεσμού της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Σε βραχυπρόθεσμη βάση το βασικό πρόβλημα αναφέρεται στο φαινόμενο του «στασιμοπληθωρισμού» προϊόν της εκρηκτικής ανόδου των τιμών του πετρελαίου. Μια σύγκριση ανάμεσα στο μακροπρόθεσμο και το βραχυπρόθεσμο επιτρέπει να φανεί αχνά η βασική συστημική αντίφαση. Το ιδεολόγημα της αέναης υλικής προόδου που έρχεται σε σύγκρουση με τη διαθεσιμότητα και χρήση των υπαρχόντων φυσικών πόρων. Αλλά γι’ αυτό το ζήτημα θα επανέλθω σε επόμενη ανάρτηση.

Ένα αγοράκι ήρθε στη ζωή την ίδια ακριβώς στιγμή που κάπου αλλού, για κάποιους ανθρώπους, γράφονταν οι τίτλοι του τέλους. Η ζωή διαρκώς ανατροφοδοτούμενη στην πολυπλοκότητά της φέρει μέσα της το σπέρμα της δημιουργίας και της καταστροφής.

Σε τριάντα χρόνια από σήμερα όταν ο ανηψιός μου θα έχει ανδρωθεί θα κληθεί, μαζί με τους υπόλοιπους ανθρώπους της γενιάς του, να δώσει απαντήσεις, μέσα από τις επιλογές της ζωής του, στα παραπάνω, καθώς και σε άλλα λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά, ζητήματα. Και, ίσως, αν η τύχη το φέρει και περιδιαβεί το βλέμμα του σε αυτές τις γραμμές, να χαμογελάσει με την αφέλεια της γενιάς μου.
Σε κάθε περίπτωση η ζωή σαν δυνατότητα παραμένει, μονίμως (;), «ανοιχτή».

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ...

Την κατασκευή νέων αυτοκινητοδρόμων συνολικού μήκους 55 χλμ. και προϋπολογισμού 1,2 δις € ανακοίνωσε ο υπουργός ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. Γιώργος Σουφλιάς. Το έργο με χρονικό ορίζοντα ολοκλήρωσης το 2013 θα ενώσει την Αττική Οδό με τη Λεωφόρο Ποσειδώνος και τα Μεσόγεια και σε συνδυασμό με την επέκταση του μετρό προς Γαλάτσι και Μαρούσι αναμένεται να προσφέρει σημαντικές ανάσες στο ήδη επιβαρυμένο κυκλοφοριακό σύστημα της πρωτεύουσας.

Καμμία αντίρρηση μέχρι εδώ. Όμως, όσο συντηρούμε τον υδροκέφαλο χαρακτήρα του ελληνικού κράτους, όσο το μισό του ελληνικού πληθυσμού βρίσκεται συγκεντρωμένο στην Αθήνα, όσο η περίφημη «αποκέντρωση» παραμένει «κίτρινο» γράμμα στο συρτάρι, όσο δεν υπάρχει όραμα και συνολικό πλάνο ανάπτυξης σε βιώσιμες πόλεις βασισμένο στα σύγχρονα δεδομένα και τις διανοιγόμενες δυνατότητες που προσφέρει ο αιώνας της πληροφορίας τόσο θα ανακαλύπτουμε, εμείς τα εκατομμύρια των ανωνύμων μαζί με τις μερικές δεκάδες των επωνύμων που έχουν αναλάβει εργολαβικά τις πιο ζωτικές πλευρές του κοινού μας βίου, το σισύφειο χαρακτήρα των προσπαθειών μας. Γιατί η κυκλοφοριακή μοίρα των νέων αυτοκινητοδρόμων είναι ήδη προγραμμένη όπως ήταν και αυτή της Αττικής οδού ή της λεωφόρου Κατεχάκη παλαιότερα.

Ο Σίσυφος βέβαια καταδικάστηκε να μεταφέρει αιωνίως τον πέτρινο όγκο του στην κορυφή του λόφου εξαιτίας της υβριστικής του στάσης απέναντι στους θεούς. Εμείς με ποιά ετυμηγορία έχουμε καταδικαστεί στον αέναο αγώνα δρόμου με αυξανόμενο βαθμό δυσκολίας και συνεχώς επικαιροποιημένα σημεία τερματισμού;