«Να δημιουργούμε μια νέα κουλτούρα δεν σημαίνει μονάχα να πραγματοποιούμε ατομικές πρωτότυπες ανακαλύψεις, σημαίνει ακόμη να διαδίδουμε κριτικά ήδη ανακαλυμμένες αλήθειες, να τις κοινωνικοποιούμε όπως θα λέγαμε και συνεπώς να τις καθιστούμε βάση για πράξεις ζωτικές, στοιχείο συντονισμού, στοιχείο διανοητικής και ηθικής τάξης».
Α. Γκράμσι
10 σχόλια:
pico
πολύ σωστό αυτό, αν και είμαι σίγουρη ότι άπειροι άνθρωποι δεν είναι σε θέση ούτε να καταλάβουν τι είπε.
Γνωστά και εκτιμητέα αυτά.
Το ότι ο Γκράμσι υπήρξε καρα-αριστερός τό΄ξερες?
:-ΡΡΡ
Osela...
αυτό το ενδεχόμενο που περιγράφεις δεν θα πρέπει σε καμμία περίπτωση να συνιστά άλλοθι ή, ακόμα χειρότερα, στοιχείο εφησυχασμού...
7 Demons....καμμία αντίρρηση για το Αριστερός αν και νομίζω ότι για να είναι ακριβής ο χαρακτηρισμός θα πρέπει να συνοδεύεται από το επίθετο "φωτισμένος" δηλαδή, μη δογματικός.
Και είμαι σίγουρος ότι δεν τον ταυτίζεις με κάτι αριστερούς τύπου Λιάνας Κανέλλη..
α.Η Λιάνα είναι Θεά-άρα στο απυρόβλητο της διανόησης.
βου.Απο πότε καλό μας το Δόγμα τά΄χει χαλάσει με το φωτισμό?
Τι φορμαλιστικές νεοταξικές απόψεις είναι αυτές,ε???
7 Demons...το δόγμα χαρακτηρίζεται ως μη "φωτισμένο" καθώς δεν επιδέχεται αμφισβήτηση από την "πραγματικότητα". Υπό αυτή την έννοια έρχεται σε αντίθεση με τον Μαρξιστικό Διαλεκτικό Υλισμό και ταυτίζεται με την θρησκειολογική "αποκάλυψη" και τον ουτοπικό σοσιαλισμό των προμαρξιστών στοχαστών.
Ή, για να θυμηθώ μια εγελιανή φιλοσοφική πρόταση, ο Μάρξ υπήρξε πνευματικό τέκνο του Hegel αφού προέβει στην απαραίτητη πατροκτονία, "αληθινό είναι το πραγματικό"...
Το δόγμα είναι η συλλογική αποκρυστάλωση της αντίληψης περι Αλήθειας μέσα σε καθορισμένη Ιστορία-κοινωνιολογική, οικονομική,εκκλησιαστική θρησκευτική,κλπ,κλπ.
Η Αλήθεια ως γνωστό είναι νοητικό "φάντασμα" των εγκεφαλικών λειτουργιών.
Γι΄αυτό για κάποιους "μάγκες" μέσα στην Ιστορία η Αλήθεια-άρα και το συμπράττων Δόγμα- δεν εξαντλείται στη διατύπωσή του,αλλά είναι "ανοιχτό" και επιδέχεται ερμηνείες και εφαρμογές ποικίλες.
Πόσο ποικίλες?
Μα,μέχρι να αγγίξουν τα όρια της "αίρεσης",του "απαγορευμένου",αυτού που δεν εναρμονίζεται ή δε συνάδει με την κυρίαρχη (ατομικά ή συλλογικά) αντίληψη περί λειτουργικότητας του εργαλείου που ονομάζεται Δόγμα.
Τώρα,το με ποιά κριτήρια,το κυρίαρχο ατομικό ή συλλογικό αποτελεί αυτοδίκαια και "ερμηνευτική αλήθεια-όρο-περιορισμό",αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και άλλου μαρξιστή οπορτουνισμός...
Ακόμη όμως και με αυτές τις αδυναμίες του το Δόγμα (και το κάθε δόγμα) δεν παύει να είναι μιά ιστορική έκφραση της Αλήθειας και κάθε Αλήθεια με τις μικρές ή τις μεγάλες αδυναμίες της ποτέ δεν έπαψε να είναι ένα φωτισμένο κατόρθωμα,ένας άθλος της ανθρώπινης σκέψης.
υγ.1Είδες? Ο Marx κατά Freud δεν ήτο πούστης!
Έλυσε μιά και καλή το -ιδιολογικό του- Οιδιπόδειο...
υγ2.Για το 19ο αιώνα,"αληθινό" 'ηταν το "πραγματικό".Απο τότε κύλισε πολύ νερό στ΄αυλάκι και "πραγματικό" είναι το νευρωνικό-αλλά ποτέ δεν θα μάθουμε με βεβαιότητα εάν το νευρωνικό είναι και "αληθινό"...
υγ3.Ατσίδες οι αποφατικοί!ΚΑΙ μέσα στο Δόγμα και ΕΞΩ απο κάθε λοιδορία περί παγωμένης,ανελαστικής αντίληψης της Αλήθειας.
υγ4.Να στα πούμε και με ορολογία Κβαντικής Απροσδιοριστίας?-Μπά,είναι Παρασκευή και οι νευρώνες μας ζητάνε "άλλα" ;-)
Την Ευχή μας.
7 demons.....καμμία αντίρρηση σχετικά με την ιστορική και φιλοσοφικά αποκρυσταλλωμένη αλήθεια που εμπεριέχει το οποιοδήποτε δόγμα.
Καμμία αντίρρηση επίσης σχετικά με τα όρια του ορθού λόγου όπως προσδιορίζονται στον 20 αι. από το θεώρημα της "μη πληρότητας" στα μαθηματικά ή την αρχή της απροσδιοριστίας στη φυσική.
Όμως το ζήτημά μας εδώ αφορούσε στην επιστημονικότητα ή μη του οποιοδήποτε δόγματος, πόσο μάλλον της μαρξιστικής φιλοσοφικοκοινωνικής θεώρησης που προσπάθησε να θεμελιωθεί, από τον Μάρξ και τον Ένγκελς, πάνω σε ιστορικές κοινωνικές μελέτες. Υπό αυτή την έννοια επαναλαμβάνω ότι αντιτίθεται σε οποιαδήποτε δογματική εξ' αποκαλύψεως αλήθεια. Και φυσικά αντιτίθεται στις "ορθόδοξες" παρεκτροπές των καθ' ημάς όψιμων ή μη κομμουνιστών.
Τέλος η λεκτική ταύτιση του δόγματος με την αλήθεια είναι δικό σου έργο...Εγώ μίλησα μόνο για την επιστημονικότητά του κατά Popper...
Όχι.
Το πρόβλημα ήταν στο κατά πόσο ένα Δόγμα μπορεί να είναι ή όχι "φωτεινό".
υγ.Η Μαρξιστική θεώρηση της Ιστορίας-άρα και της κοινωνίας-είναι χρήσιμο εργαλείο.
Αλλά όχι επαρκές.Εγκλωβίζει το ανθρώπινο υποκείμενο μέσα σε στενά αιτιοκρατικά πλάισια πολιτικό-οικονομικών κυρίως δομών και αδυνατεί να ερμηνεύσει πολλές πτυχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς,άρα και πολλές πτυχές του Ιστορικού γίγνεσθαι.
Για παράδειγμα πως μπορεί να ερμηνευθεί η ιστορική καλλιτεχνική συνιστώσα του Λεονάρντο,εάν δε λάβει κανείς σοβαρά υπόψιν του, ότι ο μέγας δημιουργός "κανέλωνε το ρυζόγαλο" ή πως θα εκληφθεί η Ιστορική Μεταβολή του 5ου μ.Χ αιώνα,εάν κανείς δεν συμπεριλάβει στο συλλογισμό του την "αδυναμία" που ειχε ο Ιουστινιανός στις πουτάνες?
;-)))
7 Demons...καλημέρα.
Βρίσκω ιδιαίτερα "ενημερωμένη" την μαρξιστική σου κριτική και καθόλου δογματική.
Δε νομίζω βέβαια ότι θα εύρισκε "ευήκοα ώτα" κατά Περισσό μεριά.
Δημοσίευση σχολίου