ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ ΑΝΑΓΚΑΙΑ...

Κάπου εδώ λέω να σας αποχαιρετίσω, για το υπόλοιπο του καλοκαιριού, αφήνοντάς σας για συντροφιά ένα εξαιρετικό, γλυκόπικρο τραγούδι. Πρόκειται για το «Le tunnel d’or» ερμηνευμένο από τον Aaron.

Να σας ευχηθώ να χαθείτε σε ερωτικές διαδρομές; Μάλλον κοινότοπο μου ακούγεται. Αντί για αυτό θα προτείνω, λοιπόν, κάτι ελάχιστα διαφορετικό. Να ζείτε την κάθε σας στιγμή σαν να επρόκειτο να επαναλαμβάνεται αιώνια. Σκεφτείτε πόση μιζέρια, πόση ασχήμια, πόση άγνοια θα χρειαζόταν ν’ αντιπαρέλθουμε, υιοθετώντας αυτό το σκεπτικό, στην προσπάθειά μας να καταστήσουμε τη ζωή «άξια βίου».

Καλές Βουτιές!!!

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΦΙΛΕ...

Γειά μου αντέτεινε κουρασμένα καθώς τον πλησίασα. Κολυμπώντας μέχρι το σπίτι του, διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας στην ακροθαλασσιά, όπως παλιά. Τα μάτια του θολά, το κορμί βαρύ και άχαρο. Κάποτε ζωγράφιζε, τα τελευταία χρόνια αγιογραφίες. Σήμερα περιφέρεται στους διαδρόμους του μυαλού του προσπαθώντας να ξετυλίξει το κουβάρι μιας ματαιωμένης αισθαντικότητας. Άσκοπα, όπως φαίνεται...

Μιλήσαμε λίγο τυπικά και καταλήξαμε, σε μια τελευταία προσπάθεια να βρούμε έναν κοινό οδηγητικό μίτο, στο Τότε. Στα εφηβικά καλοκαίρια που περνούσαμε μαζί. Μια ατέλειωτη, ανέμελη παρέα που ενωνόμασταν κάτω από τον ήλιο και τη θάλασσα του Ξυλοκάστρου. Εκεί το βλέμμα του, το κουρασμένο βλέμμα του σήμερα, φωτίστηκε. Και έπιασε να με ταξιδεύει με ένα παλλόμενο ηχόχρωμα στο ζωηρό κοινό μας χτες. Τότε που οι στιγμές φάνταζαν σαν μια αιώνια κατάφαση. Τότε που η γνώση αντηχούσε χαρούμενη. Τότε που αισθανόμασταν γεμάτοι από επιθυμίες. Τότε που τα «πρέπει» ήταν ακριβώς όσα έπρεπε να είναι.

Όταν έφτασε η ώρα του αποχωρισμού, με χτύπησε απαλά στο ώμο και μου ψιθύρισε τρυφερά. «Γειά σου παντοτινέ μου φίλε».

Καθώς ηχεί ακόμα η φράση του στ’ αυτιά μου αναρωτιέμαι: ποιός είχε μεγαλύτερη ανάγκη αυτό το «ταξίδι»; Εκείνος ή εγώ;

ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΝ ΟΨΕΙ...

Τα «Πρόσωπα» με προσκαλούν σε ένα ακόμη Διαδικτυακό παιχνίδι ερωταποκρίσεων. Δύο παραληφθείσες προτάσεις - απόψεις, μια από έναν γνωστό συγγραφέα, ποιητή κλπ. και μια προσωπική κατάθεση του ατόμου που δίνει την πρόσκληση για παιχνίδι σχολιάζονται. Σε αυτές τις δυο αρχικές προστίθενται άλλες δυο, μια «διάσημη» και μια προσωπική από τον συμμετέχοντα στο παιχνίδι, ασχολίαστες αυτές, και το σετ των δυο τελευταίων μεταβιβάζεται σε επόμενους πέντε. Αυτοί σχολιάζουν τις δυο, διαλέγουν άλλες δυο που τους εκφράζουν τις οποίες μεταβιβάζουν στους επόμενους κ.ο.κ. Ξεκινάμε λοιπόν...

1) «Και νάσαι όπως γεννήθηκες, το κέντρο του κόσμου». Είναι η φράση που μου παραδίδει ο Άρης από τους «Προσανατολισμούς» του Ελύτη.

Φαντάζομαι τον Ελύτη, αυτόν τον ακατάβλητο υμνητή του Φωτός, να οραματίζεται την ανάδυση μιας αποκαθαρμένης, από περιττά βάρη, Φυσικής ύπαρξης. Μιας ύπαρξης ευλογημένης που είναι σε θέση να αναδείξει, με τα συμβολικά μέσα που διαθέτει, το μήνυμα της Συμπαντικής αρμονίας, όπως ακριβώς οι φωτεινές ακτίνες παιχνιδίζουν ελάχιστες εκδοχές ομορφιάς καθώς ανατέμνουν την ύλη. Με αυτόν τον τρόπο ναι, θα μπορούσαμε να αποτελέσουμε παραδειγματική αναφορά κάποιου νοητού κέντρου...

2) «Ο άνθρωπος από κάπου έρχεται όταν γεννιέται και κάπου πάει πεθαίνοντας. Η ενσάρκωσή του και η περιπέτειά του στον πλανήτη Γη, δεν είναι παρά μια φάση της διαδρομής του σ' αυτό που εμείς εδώ λέμε χώρο, χρόνο, σύμπαν». Είναι η προσωπική άποψη-κατάθεση του Άρη προς σχολιασμό.

Θεωρώ ότι αυτή η έννοια του προκαθορισμού, υπό την έννοια ενός Θεϊκού σχεδίου που υπονοείται στο πρώτο μισό της άποψης δεν υφίσταται. Είμαστε ανακατανομές του Τίποτα, σύμφωνα τις ισχύουσες, σημερινές απόψεις της Φυσικής επιστήμης, τυχαίες συναθροίσεις ύλης και αντιύλης που αγωνιζόμαστε να διατηρηθούμε στην ύπαρξη κουβαλώντας ίσως το μνημονικό ίχνος της ανυπαρξίας μας. Όμως ο συνδυασμός ύλης και πνεύματος, χαρακτηριστικό γνώρισμα του ανθρώπου, μας επιτρέπει να ατενίζουμε λίγο περισσότερο αισιόδοξα το θάνατο, δηλαδή τη λησμονιά καθώς ξετυλίγουμε την ουσία της ύπαρξή μας στο χώρο και το χρόνο. Από την ενστικτώδη διαιώνιση του είδους μέχρι την Τέχνη και από τα Επιστημονικά επιτεύγματα μέχρι τα Φιλοσοφικά και Θεολογικά Συστήματα διακρίνω μια συνεχή αγωνιώδη προσπάθεια απάντησης στο ερώτημα της ύπαρξης και του θανάτου και ταυτόχρονα μια προσπάθεια εξύψωσης. Ο καθένας από εμάς, επιλέγοντας τον αγώνα και τα μέσα του, έρχεται αντιμέτωπος με τον υπέρτατο κριτή. Το Χρόνο...

3) «Αν συνεχίσομε να γεμίζομε τον κόσμο με ακίνητους, πώς θα ζήσουνε οι ζωντανοί; Κουράστηκα με τις αναμνήσεις. Αφήστε ήσυχους αυτούς που γεννιούνται! Μεριάστε να μεγαλώσουν. Μην τάχετε σκεφτεί όλα γι’ αυτούς. Μην τους διαβάζετε το ίδιο βιβλίο. Αφήστε τους ν’ ανακαλύψουν την αυγή και να δώσουν όνομα στα φιλιά τους». Αυτούς τους στίχους από το ποίημα του Πάμπλο Νερούντα «Κάποια Κούραση» παραδίδω στους επόμενους, μαζί με τη πρόταση...

4) «Ερωτευόμαστε Απουσίες»...

Αναλαμβάνει ο Asteroid, τα 7 Demons, ο Σπύρος με τις πτήσεις του, η Μάρω και η Fevis. Και για όσους τολμήσουν να με αγνοήσουν...θα λογαριαστούμε στη Μύκονο...με....μαγιό.)))

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ...

Ένα τραγούδι του 1990, το Vattene Amore, που φέρει την υπογραφή του Amedeo Minghi, ενός από τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς της Ιταλικής μουσικής σκηνής, αναλαμβάνει να μας οδηγήσει στα μονοπάτια του Ιταλικού νεορομαντικού κινήματος.
Ερμηνεύουν η Mietta και ο ίδιος ο Minghi.

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ...Η ΕΣΧΑΤΗ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΧΥΟΣ

Σε προηγούμενο post και με αφορμή την πυρκαγιά στην Πάρνηθα αναφέρθηκα στην χρησιμοθηρική ηθική στάση του σύγχρονου ανθρώπου, η οποία, καθώς εμβαπτίζεται στην μεταπολεμική κουλτούρα καταναλωτικής ευδαιμονίας, δεν αναγνωρίζει κανένα αίσθημα φυσικοκοινωνικής ευθύνης. Για να είναι πιο ολοκληρωμένη η θεωρητική εικόνα έχει ενδιαφέρον να ασχοληθούμε λίγο με τον Μαρκήσιο ντε Σάντ επιφανή εκπρόσωπο του ηθικού μηδενισμού στη «μακρινή» εποχή του Διαφωτισμού.

Ο φιλόσοφος De Sade εκκινώντας από τη Διαφωτιστική θέση ότι ο άνθρωπος είναι Φύση θεωρεί τα πάθη ως την κινητήρια δύναμη της ανθρώπινης δραστηριότητας. Η πρώτη εντολή της Φύσης προς τον άνθρωπο αφορά στην αυτοσυντήρησή του, δηλαδή στην αδιάκοπη επιδίωξη της ευτυχίας και της ηδονής. Η ηδονή γίνεται ολότελα αισθητή στο μέτρο που αντιδιαστέλλεται προς τον πόνο των άλλων κατοχυρώνοντας τη θέση ισχύος των κατεχόντων ενάντια στους κατεχόμενους. Αντίστοιχα η αυτοσυντήρηση δε σημαίνει τίποτε λιγότερο από αυτοδιεύρυνση από τη στιγμή που οτιδήποτε ζωντανό δεν μπορεί να αυτοσυντηρηθεί μακροπρόθεσμα χωρίς συνεχή ανάπτυξη. Αν η ίδια η Φύση πρέπει να αφανίσει τα πιο αδύναμα μέλη της για να αυτοσυντηρηθεί και αν, έτσι, το Δίκαιο του ισχυρότερου γίνεται το μύχιο Δίκαιό της, τότε είναι ωφέλιμα μονάχα τα άτομα που αισθάνονται και ασκούν την αυτοσυντήρηση ως επίταση της ισχύος τους. Το Θετικό Δίκαιο και ο Νόμος γεννιούνται από την αντίληψη του γενικού καλού που επιβάλλει την παραίτηση από την ολοκληρωτική ικανοποίηση των ατομικών ορμών. Αντίστοιχα η «ανθρωπιά» γεννιέται από το φόβο και τον εγωϊσμό του αδύνατου. Ο ισχυρότερος αποδέχεται αυτά τα παιχνίδια προς χάριν μιας επίπλαστης κοινωνικής συνοχής στο βαθμό που αναγνωρίζει ότι μπορεί να παραβιάσει τον συμφωνημένο Νόμο οποιαδήποτε στιγμή το θελήσει. Το γεγονός ότι και οι «κακοί» φέρονται ενάρετα, όταν το απαιτεί το συμφέρον τους, αποτελεί ατράνταχτη απόδειξη της καταγωγής της Ηθικής όχι από τη Φύση, αλλά από την στάθμιση του προσωπικού συμφέροντος στην οποία προβαίνει η νόηση ως ευσυνείδητος εκτελεστής των επιταγών της Φύσης. Αν η νόηση διαπιστώσει ότι η συμβατική ηθική στερεί από ένα πρόσωπο πολύ περισσότερη υπαρξιακή ικανοποίηση, δηλαδή ηδονή, από αυτή που του δίνει η κοινωνική συμβίωση τότε τον παρακινεί ν’ αποφασίσει το έγκλημα. Ο εγκληματίας εξεγειρόμενος ενάντια στην πλασματική, αλλά εξαιρετικά δραστική ιδέα του Θεού - τιμωρού μετατρέπεται σε εγγυητή της ομαλής εκδίπλωσης της φυσικής νομοτέλειας. Αναζητώντας περισσότερη ηδονή και ισχύ ο εγκληματικός Λόγος πραγματοποιεί συνδυασμούς ακατόρθωτους για την τυφλή φυσική νομοτέλεια, μολονότι η τελευταία ορίζει το πλαίσιο εντός του οποίου αναπτύσσεται η ζωή. Το μεγαλύτερο από όλα τα εγκλήματα, δηλαδή η ολοκληρωτική καταστροφή του ανθρώπινου γένους θα χάριζε στη Φύση και τη μεγαλύτερη δυνατότητα. Να σχεδιάσει και να πραγματώσει μια καινούργια δημιουργία...

Η σκέψη του Ντε Σάντ απογυμνωμένη από οποιοδήποτε εμπρόθετο ηθικό έρεισμα βρίσκεται σε αγαστή σύμπνοια με τη σύγχρονη φαντασιακή εικόνα του καταναλωτικού Υπερπρωταθλητή που δε γνωρίζει φραγμούς ως προς την απόλαυση που απολαμβάνει. Βέβαια, καθώς η κυρίαρχη Διαφήμιση δεν προσεγγίζει το finale grande που οραματίζεται ο φιλόσοφος μπορείτε να κρατήσετε μια πιο αισιόδοξη στάση απέναντι στα πράγματα...

ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ

«Οι έλξεις είναι ανάλογες με τα πεπρωμένα. Η ζωή μας εξαρτάται από την ένταση και το εύρος των παθών μας. Αν μείνουμε πιστοί στα πάθη μας, τότε ο κόσμος γίνεται ο καθρέπτης του μυστικού μας».

Αυτός ο γεμάτος αγέρωχη πρόκληση λόγος βρίσκεται χαραγμένος στον τάφο του Charles Fourier. Ενός από τους Γάλλους κοινωνικούς οραματιστές του πρώτου μισού του 19^ου αι. που ο Marx αποκαλεί ουτοπικούς.

Στην εποχή των φθηνών παθών που καταναλώνονται «ορθολογικά» τα παραπάνω λόγια φαντάζουν περισσότερο επίκαιρα από ποτέ...

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ Ή ΕΚΤΟΝΩΣΗ;

«ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΙΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΩΡΑ 7 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΟΛΟΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗ.

ΑΠΑΙΤΗΣΕ ΤΗΝ ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΜΕΝΩΝ ΕΚΤΑΣΕΩΝ. ΜΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕ ΔΡΑΣΗ ΤΩΡΑ. ΜΗΝ ΜΕΙΝΕΙΣ ΑΠΡΑΓΟΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ.

ΠΡΟΩΘΗΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΥΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΕΒΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΜΑΖΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ!!!»

Αυτό είναι το περιεχόμενο της πρόσκλησης που κυκλοφορεί μέσω διαδικτύου και γραπτών μηνυμάτων. Μια καθόλα σημαντική πρωτοβουλία για το φυσικό περιβάλλον που όμως «πάσχει» στην επιλογή του χρόνου συγκέντρωσης και διαμαρτυρίας. Όσοι πιστεύουν ότι οι αποκαμωμένοι από τη ζέστη και τις καθημερινές υποχρεώσεις μικροαστοί, ακόμα και οι ευαισθητοποιημένοι, θα χαλαλίσουν την προγραμματισμένη απόδραση του Σαββατοκύριακου για να παρευρεθούν σε μια συγκέντρωση, έστω και αν αυτή αφορά την ποιότητα της ζωής μας, «πλανώνται πλάνην οικτράν».

Γιατί ρε παιδιά τέτοια βιασύνη; Μήπως το ζήτημα της αναδάσωσης θα λυθεί σήμερα; Μήπως θα νομοθετήσει αμετάκλητα το θερινό τμήμα της Βουλής; Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι με αυτό τον τρόπο η μαζική συγκέντρωση διαμαρτυρίας που όλοι ονειρευόμαστε θα καταλήξει σε μια παρεϊστικη απογευματινή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας με μηδαμινή προβολή και αντίκτυπο; Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι έτσι εκτονώνουμε χωρίς αντίκρυσμα τη δυσαρέσκειά μας και ταυτόχρονα ενισχύουμε την απογοήτευσή μας υποσκάπτοντας ανάλογες μελλοντικές προσπάθειες;

Μακάρι να έχω άδικο. «Κυριακή κοντινή γιορτή»...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΤΗ ΜΟΥ...ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ...

Σκέφτομαι την πυρκαγιά στην Πάρνηθα. Κάθε χρόνο κομπάρσοι στο ίδιο έργο. Σε αυτό το γιατί που μετεωρίζεται μαζί με τις στάχτες στον Αττικό ουρανό αντιστοιχεί μια απάντηση. Και η απάντηση αυτή είναι ιστορικά προσδιορισμένη και καθόλου ανακουφιστική.

Ο σύγχρονος Δυτικός Πολιτισμός στηριζόμενος στις αρχές του Γαλλικού Διαφωτισμού περί ελευθερίας και ισότητας του Ατομικού ανθρώπου δομεί την ηθική του υπόσταση στην έννοια της ευδαιμονίας (ατομική κατά βάση στη Φιλελεύθερη εκδοχή της, ή αντίστοιχα συλλογική στην Κοινοτίστικη). Η έννοια αυτή από τη στιγμή που έχει αποσυνδεθεί από τη θεία αγαθότητα, δηλαδή ατενίζω το Θεό – Λόγο και μετέρχομαι της ευτυχούς πληρότητας, δεν μπορεί στην επίγεια εκδοχή της παρά να ταυτίζεται με την ευημερία. Η τελευταία καθώς δε γνωρίζει άλλο δρόμο εκπλήρωσης από τη χρησιμοθηρία αντιμετωπίζει πάντα το «αντικείμενο», είτε άνθρωπος είναι αυτό είτε πράγμα, σαν ένα «κάτι» προς ιδιοποίηση με μοναδικό σκοπό την απόλαυση.
Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την αποδοχή από το σύνολο του Δυτικού κόσμου της κουλτούρας μαζικής κατανάλωσης η χρησιμοθηρική συμπεριφορά έχει λάβει τη μορφή μιας επιδειξιομανούς καταναλωτικής παράνοιας, η οποία έχει αποδομήσει οποιοδήποτε αίσθημα φυσικοκοινωνικής ευθύνης. Ένα παίγνιο της μορφής «ο Νικήτης τα παίρνει όλα» διατρέχει το σύνολο της Δυτικής οικονομικοκοινωνικής πυραμίδας. Με αυτό τον ιδιαίτερα αποτελεσματικό τρόπο έχουμε όλοι μεταβληθεί σε δυνητικούς Λεβιάθαν που υπηρετούμε μέσω της φαντασιακής μας ταύτισης τον πραγματικό Λεβιάθαν που δε γνωρίζει περιορισμούς στην απόλαυση. Και μη μου αντιτάξετε ότι υπάρχουν και άλλες στάσεις ζωής που πριμοδοτούν τη φυσικοκοινωνική ευθύνη. Συνιστούν μήπως κυρίαρχο ρεύμα; Ή προβάλλονται επαρκώς μέσω των μηχανισμών κοινωνικής ένταξης και εκπαίδευσης, μεταξύ των οποίων και ο ξεφτισμένος θεσμός της οικογένειας, για να αποτελέσουν το αύριο της ανθρωπότητας;

Το γεγονός ότι η έννοια της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, κατακερματισμένη σε επιμέρους θύλακες συμφερόντων, πνέει τα λοίσθια, δεν αποτελεί το χειρότερο σενάριο. Περισσότερο απογοητευτικό είναι το γεγονός ότι όλοι οι υπόλοιποι οργανώνουμε τη ζωή μας με μοναδικό σκοπό την εισδοχή στους κόλπους των σύγχρονων παγκοσμιοποιημένων «Πατρικίων» που περιφέρουν την ανυπαρξία τους, άμοιροι οποιασδήποτε κοινωνικής ευθύνης.

Έχοντας αυτά κατά νου ποιά πειστική επιχειρηματολογία να αντιτάξεις στα κυκλώματα που δρουν σχεδόν αυτονομημένα στις παρυφές της εκτελεστικής εξουσίας και πλουτίζουν από τη μπίζνα της νομιμοποίησης οικοπέδων που χαρακτηρίζονται Δασικές εκτάσεις; Με ποιά αιτιολογία να φρενάρεις αυτόν που εκμεταλλεύεται επικοινωνιακά την ομολογουμένη «αδυναμία» του Κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού με μοναδικό σκοπό το κομματικό ίδιο όφελος; Και τελικά πώς να προχωρήσει ο κακοχρησιμοποιημένος θεσμικός εκσυγχρονισμός, όταν είναι πλέον φανερό ότι ζούμε για να υπηρετούμε τη ματαιόδοξη αυταρέσκεια των λίγων - ανομολόγητο πόθο των πολλών;

Ας πάψουμε λοιπόν να χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα για όσα θα εξακολουθήσουν να επισυμβαίνουν. Όλοι μας πριμοδοτούμε, είτε ακούσια λόγω άγνοιας είτε εκούσια λόγω συμμετοχής, την σπατάλη φυσικών πόρων και κοινωνικής ευαισθησίας όντας εγκλωβισμένοι στο καβούκι της ατομικής μας αλαζονείας.

ΥΓ. Δείτε αυτή την ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία για την αναδάσωση στην Πάρνηθα...