Επιστρέφοντας από τις καλοκαιρινές διακοπές προσγειώθηκα σε μια πραγματικότητα σφραγισμένη από το «πύρινο» βουλοκέρι του αμετάκλητου. Από εδώ και στο εξής όχι μόνο το μέλλον, αλλά και το παρόν παίρνει, για όλους εμάς, κάτι από τη μυρωδιά του καμένου. Και δεν μιλώ μόνο για το ήδη επιβαρυμένο φυσικό περιβάλλον, αλλά κυρίως για την ψυχολογικοκοινωνική διάσταση του σύγχρονου homo economicus. Δεν έχει νόημα στην παρούσα φάση να εξετάσουμε το πλέγμα των πελατειακών σχέσεων που αποδομούν την έννοια της συλλογικότητας, αίρουν την εμπιστοσύνη των πολιτών και κατακερματίζουν την κρατική οντότητα σε επιμέρους θύλακες αντικρουόμενων συμφερόντων.
Αυτό το οποίο έχει νόημα να αντιληφθούμε είναι ότι όλοι εμείς, σε μια αντίστροφη κίνηση καταλογισμού, δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Η αμεριμνησία του ιδιωτικού μας βίου σταθερά προσκολλημένη στη φαντασιακή εικόνα της ηλιόλουστης όχθης της ζωής, στην οποία όλοι μας θα θέλαμε να βρισκόμαστε, όχι μόνο δεν μας επιτρέπει να αναστοχαστούμε πάνω στην φυσικοκοινωνική μας διάσταση, αλλά μας κρατά ταυτόχρονα δέσμιους μιας ανιστορικής προσέγγισης στα πλαίσια της οποίας σπαταλάμε το ενεργειακό μας δυναμικό.
Ιστορικός χρόνος σημαίνει απώλεια. Ξεκινώντας, ο καθένας από εμάς, από το γενέθλιο χωροχρόνο, το σημείο πληρότητας επιθυμιών και ταυτόχρονα το σημείο εκκίνησής μας διανοίγουμε το χωροχρόνο αγωνιζόμενοι να επιστρέψουμε πίσω. Δεν επιστρέφουμε ποτέ. Αλλά στην προσπάθειά μας αυτή δημιουργούμε ταυτόχρονα την προσωπική και τη συλλογική μας ιστορία. Αυτή η διαδικασία είναι συνεχής, διανθισμένη από ματαιώσεις, στραβοπατήματα αλλά και δημιουργικές εξάρσεις, επικαιροποιήσεις στόχων και αλλαγές κατεύθυνσης σε μια σπειροειδή εξελικτική κίνηση.
Ας πάψουμε λοιπόν να ομφαλοσκοπούμε φαντασιωνόμενοι μακάριους ου-τόπους και ας εισέλθουμε επιτέλους στην ιστορία. Εκεί όπου η επιλογή, η απώλεια η φθορά και η συμμετοχή είναι συστατικά στοιχεία του εγκόσμιου ρόλου μας. Ίσως έτσι, εκτός από σύμμετρες προσωπικότητες, να καταστήσουμε εαυτούς ενεργητικούς πολίτες αναγνωρίζοντας τις συλλογικές μας ευθύνες και υποχρεώσεις.
5 σχόλια:
Αρκεί αυτή η ιστορία να μην μας πάρει από κάτω... Γιατί δεν υπάρχει ούτε μέλλον, ούτε άυριο χωρίς ελπίδα και χωρίς αισιοδοξία....
Fevis...το ζήτημα, κατά τη γνώμη μου, είναι να ξεφύγουμε από τη μακάρια ιδιωτικότητά μας και να αναλογιστούμε ότι όπως ακριβώς αγωνιζόμαστε για να προάγουμε τα στοιχεία που συνθέτουν την ατομική μας ταυτότητα έτσι ακριβώς θα πρέπει να αγωνιστούμε για να οικοδομήσουμε, από την αρχή πια, τη συλλογική μας ταυτότητα.
Είμαστε, λοιπόν, πολλοί που σκεπτόμαστε παρόμοια, που αναγνωρίζουμε συλλογικές - άρα και δικές μας - ευθύνες σ' αυτόν τον προδιαγεγραμμένο όλεθρο, τον οποίο βιώσαμε!
Για να δούμε, όμως, πώς θα εκδηλωθεί, πώς θα εκφρασθεί, προς ποιά κατεύθυνση, με ποιό τρόπο αυτή αντίληψη για την αναγκαία νέα συλλογικότητα... Και δεν εννοώ μονάχα τις εκλογές, αλλά και την επόμενη μέρα. Η συλλογικότητα, η νέα συλλογικότητα, αν πράγματι είναι συνειδητή, αν πράγματι σηματοδοτεί μιαν αλλαγή της κοινωνίας μας, συνεχίζεται και την επομένη των εκάστοτε εκλογών!
Αστεροϊδή...το στοίχημα για μένα είναι αυτές οι δυνατότητες αυτοοργάνωσης που αναδεικνύονται μέσω των νέων Τεχνολογιών Πληροφορικής και Επικοινωνιών να μην περάσουν το κατώφλι της λήθης καθώς παρασυρόμαστε όλοι από μια όλο και πιο απαιτητική καθημερινότητα. Αντέχουμε σε μια παράλληλη με την ατομική, συλλογική άσκηση; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσουμε, ο καθένας από εμάς ξεχωριστά.
Όσον αφορά τις εκλογές δεν νομίζω ότι μπορούμε να αναμένουμε κάτι καινούργιο, καθώς ο σύγχρονος πολιτικός λόγος ακολουθεί ασθμαίνοντας τις εξελίξεις αντί να προηγείται αυτών...
Ούτε καν αυτό, φοβάμαι, φίλε μου...
Ο πολιτικός λόγος, ίσως και λόγω των Εκλογών, αυτήν την στιγμή είναι αλλού γι' αλλού!!!
Άρα εμείς οφείλουμε να "εκβιάσουμε" τις εξελίξεις, να "εκβιάσουμε" την εκφορά ουσιώδους πολιτικού λόγου και, ακόμη περισσότερο, συγκεκριμένες πολιτικές ενέργειες και πρακτικές, ανάλογες των καιρών και των απαιτήσεων...
Πώς; Τουλάχιστον, τιμωρώντας όσους δεν στέκονται στο ύψος των ευθυνών τους! Χώρος και χρόνος για συγγνώμες και δεύτερες ευκαιρίες δεν υπάρχει...
Δημοσίευση σχολίου