Πέμπτη, Ιουλίου 24, 2008

ΓΙΟΡΤΑΖΩ...ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ;


Σήμερα γιορτάζουμε την 34η επέτειο από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας. Πολλοί δημοσιογράφοι μιλούν για την ολοκλήρωση του μεταπολιτευτικού κύκλου και προαναγγέλουν το τέλος του δικομματισμού. Αν αυτό είναι το ζητούμενο ναι, τότε μιλάμε για το τέλος της μεταπολίτευσης. Όμως θεωρώ ότι τόσο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. όσο και η Ν.Δ. φέρουν στο σώμα τους τις κακοφορμισμένες πληγές ενός ολόκληρου συστήματος σε κρίση. Κρίση αξιών το ονομάζουν μερικοί. Εγώ θα μιλούσα απλά για απουσία κοινωνικού προσανατολισμού.
Ας δούμε μαζί ορισμένα δεδομένα αυτής της ξέφρενης πορείας προς τα εμπρός, όπως χαρακτηρίστηκε. Τα πολιτικά ονόματα που μονοπωλούν την επικαιρότητα δεν άλλαξαν. Η Αριστερά έγινε περισσότερη ευέλικτη και διαχειριστική. Τα επιχειρηματικά ονόματα άλλαξαν αλλά η ευκαιριακή επιχειρηματική πρακτική παραμένει η ίδια. Η οικογένεια ως δίχτυ προστασίας εξακολουθεί να αναπληρώνει την απουσία του κοινωνικού κράτους πρόνοιας. Τα δεκαπεντάλεπτα δελτία ειδήσεων από τα δυο κρατικά κανάλια μεταλλάχθηκαν σε ωριαία show off παρουσιαστών που πλασσάρουν «εαυτούς» ως είδηση από «παραχωρημένες», σε ιδιωτικά συμφέροντα, δημόσιες συχνότητες. Ο «Ταχυδρόμος» και οι «Εικόνες» έγιναν «Life & Style» και «Downtown». Οι βαρκούλες έγιναν φουσκωτά και κότερα. Η αντιπαροχή μετονομάστηκε σε Real Estate. Η «θεσούλα» στο Δημόσιο έγινε καριέρα στα Μ.Μ.Ε. Η τιμή και η υπόληψη ακόμα και στην προβληματική ελληνική εκδοχή της αντικαταστάθηκαν από την τηλεοπτική αναγνωρισιμότητα. Τα ενοικιαζόμενα δωμάτια έγιναν πεντάστερα ξενοδοχεία all inclusive. Και η Μύκονος παραμένει στη θέση της.
Σα σήμερα γεννήθηκα. Ενεργό μέλος πια αυτού του συστήματος διδάσκομαι καθημερινά και εφαρμόζω, σύμφωνα με τα διαμορφωμένα ψυχοσυνθετικά μου δεδομένα, επαγγελματικό οπορτουνισμό, κοινωνική αναλγησία και περιβαλλοντική αδιαφορία. Σήμερα δε βλέπω κανένα λόγο εορτασμού της φωτογενούς αλλά βαθιά προβληματικής αντιπροσωπευτικής μας Δημοκρατίας.

Παρασκευή, Ιουλίου 18, 2008

MADE IN GREECE...


Μια εταιρία, η ΜΟΤΟΡΟΙΛ, έχει μετατρέψει την ευρύτερη περιοχή των Αγίων Θεοδώρων σε ένα απέραντο εργοστάσιο διύλισης και μεταφοράς πετρελαίου επιφέροντας ανυπολόγιστη καταστροφή, επί τριανταοκτώ συναπτά έτη, στο τοπικό οικοσύστημα. Η ίδια εταιρία στην προσπάθεια της να αναβαθμίσει, σύμφωνα με τις political correct απαιτήσεις της εποχής, το κοινωνικό της «πρόσωπο» προχωρεί στη δωρεά ενός πυροσβεστικού οχήματος προς τον αναφερόμενο Δήμο.
Η παραπάνω ασήμαντη, ως προς τις συνέπειές της, δράση στήνεται ως event και σερβίρεται ως «είδηση». Ένα ακόμα στιγμιότυπο μιας πραγματικότητας που καθώς ο «ορθός» λόγος αρνείται να τιθασεύσει καταφεύγει στη μεταμορφωτική δύναμη της Φαντασίας - Διαφήμισης. Αν τώρα στα παραπάνω αναφερόμενα δεδομένα συμπεριλάβουμε και το στοιχείο της κιτς αισθητικής καταλήγουμε στην ελληνική εκδοχή του, κατά Salvador Dali, σουρεαλισμού.

Πέμπτη, Ιουλίου 10, 2008

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ


«Η ρευστότητα του διατραπεζικού συστήματος εξακολουθεί να δέχεται πιέσεις» δήλωσε χθες ο πρόεδρος της Αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας (FED), Ben Bernanke, επιβεβαιώνοντας εκτιμήσεις πως το φαινόμενο της πιστωτικής κρίσης επιμένει. Σε φόρουμ που πραγματοποιήθηκε για την αγορά στεγαστικών δανείων υπό την αιγίδα της Federal Deposit Insurance Corp., ο κ. Μπερνάνκι απέφυγε να αναφερθεί σε ζητήματα νομισματικής πολιτικής ή οικονομικής ανάπτυξης. Δεσμεύτηκε, όμως, με τη συνέχιση των έκτακτων μέτρων (βλέπε πολιτική χορήγησης «φθηνού» χρήματος) για την επίτευξη της απαραίτητης σταθερότητας στο πιστωτικό σύστημα.
Να θυμίσω ότι υπό κανονικές συνθήκες το φαινόμενο του πληθωρισμού αντιμετωπίζεται με «σφιχτή» νομισματική πολιτική σε συνδυασμό με «πάγωμα» των μισθών και ημερομισθίων. Όταν όμως κινδυνεύει ένας από τους βασικούς πυλώνες του συστήματος καταναλωτικής πίστης τότε φυσικά αλλάζει η πρακτική αντιμετώπισης.
Τελικά αυτή η διττή συμπεριφορά που εκδηλώνεται ως πρακτική διάχυσης των ζημιών στο σύνολο του κοινωνικού σώματος όταν, αντίστροφα, η επίτευξη κερδών παρουσιάζεται σαν ατομικό, άξιο μίμησης, επίτευγμα το οποίο τροφοδοτεί ένα πανίσχυρο κοινωνικό πρότυπο πολύ με διασκεδάζει. Αλήθεια οι θιασώτες του laissez faire τι λένε για όλα αυτά;