Για όσους τυχόν αναρωτιούνται σχετικά με το όνομα με το οποίο υπογράφω τις αναρτήσεις μου το έχω δανειστεί από τον Ουμανιστή Αναγεννησιακό φιλόσοφο Giovanni Pico Della Mirandola.
Στο φιλοσοφικό σύστημα που προσπάθησε να οικοδομήσει ο Pico έχουν θέση όχι μόνο ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης ο Πρόκλος και οι Στωϊκοί αλλά και οι παραγνωρισμένες μυστικιστικές ορφικές, χαλδαϊκές και καββαλιστικές διδασκαλίες. Αυτός ο συγκρητικός εναρμονισμός στην υπηρεσία του Χριστιανισμού με στόχο την ένωση των ψυχών στο πλαίσιο του ανώτερου Νου συνιστά μια από τις πολλές συνεισφορές του Pico στη φιλοσοφία.
Η άλλη σημαντική συνεισφορά του αναφέρεται στην αναγνώριση της «αξιοπρέπειας» του ανθρώπου ως αναφαίρετο φυσικό δικαίωμα σε μια προσπάθεια αντιστάθμισης της κυρίαρχης μεσαιωνικής τάσης υποτίμησης της ανθρώπινης φύσης. Πλάθοντας το δικό του μύθο της Γένεσης ο Pico απεικόνισε το Θεό να λέει στον Αδάμ, πρίν από την πτώση, ότι σε αντίθεση με όλα τα άλλα πλάσματα της επίγειας κτίσης αυτός δεν έχει καμμία σταθερή θέση, μορφή ή λειτουργία. «Σε αυτόν δόθηκε η ελευθερία να έχει αυτό που επιθυμεί, να είναι αυτό που θέλει». Εξασκώντας την ελεύθερη βούλησή του ο αναμάρτητος Αδάμ θα μπορούσε να επιλέξει είτε μια κατώτερη ζωώδη ύπαρξη είτε μια ανώτερη θεϊκή ζωή.
Η Oratio, το μανιφέστο της Αναγεννησιακού στοχασμού πάνω στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, οι Conclusiones και η Apologia αποτέλεσαν προϊόντα μιας ανοδικής σταδιοδρομίας που διακόπηκε απότομα από τον πρώϊμο θάνατο του Pico εν μέσω φημών δηλητηρίασης από τους παπικούς του αντιπάλους. Πέθανε στις 17 Νοεμβρίου 1494 σε ηλικία 31 ετών.
ΥΓ. ΚΑΛΗ ΑΝΑΤΑΣΗ...
ΥΓ. ΚΑΛΗ ΑΝΑΤΑΣΗ...
